S.l.
miðvikudag var ég sendur flugleiðis vestur á Ísafjörð til að setja saman
gámalyftara.
....eða þannig sko, ég var ekki beinlínis sendur heldur þurftu tveir menn að fara í verkefnið og öllum á verkstæðinu var gefinn kostur á að fara ef þeir vildu. Maður hefði haldið að menn gripu fegins hendi tækifæri til að skreppa dagstund út á land og vinna verk sem teldist tiltölulega einfalt en svo var nú aldeilis ekki. Sumir höfðu aðeins óljósa hugmynd um hvar Ísafjörður væri og sú hugmynd fól aðallega í sér illviðri, fannfergi og ekkert gsm samband. Aðrir vildu helst bara halda sig inni á hlýju og björtu verkstæði og ekkert vera að taka sénsinn á svaðilförum að óþörfu - heima væri best. Að endingu stóðum við tveir eftir, báðir Ísfirðingar og þrautsjóaðir sem slíkir - vanir illviðrum, fannfergi og lélegu gsm sambandi. Mæting á flug var kl. 7:30, brottför 8:00 og auðvitað var ófært fyrsta hálftímann. Okkur grunaði að sú ófærð leyndist að mestu úti í flugskýli þar sem stæði ófullbúin flugvél. Svo varð allt í einu fært, um það leyti sem flugvélin birtist á brautinni og lagt var af stað í dæmigerðu Reykjavíkurhaustveðri, þoku og rigningu. Það létti svo til er nálgaðist Snæfellsnes og hélt áfram að birta er norðar dró - hvað annað?
Veðrið á Ísafirði var með besta móti, sól, hægur vindur og átta stiga hiti. Verkið gekk vonum framar og kl. 17 vorum við aftur staddir á flugvellinum á Ísafirði, nú á heimleið. Ég má til að minnast á afar fínan hádegisverð á veitingastaðnum Húsinu, því þótt mötuneytið hjá Óskabarninu sé alla jafna framúrskarandi þá er Húsið sko ekkert mötuneyti heldur Gala-veitingastaður og hananú...
Heimflugið var nánast eins og útsýnistúr - einn og einn skýjafláki þvældist fyrir en að öðru leyti var sýn niður á landið alla leiðina. M.a.s. í Reykjavík hafði birt og var þokkalegt veður við heimkomu.
Víkur þá að skipi: Í vikunni fékk ég sendar myndir frá honum Hauki Sigtryggi á Dalvík og með fylgdi eftirfarandi texti:
"Sæll Teddi.
Ég var að lesa pistilinn þinn, datt í hug að senda þrjár
myndir. Það eru fleiri en þú sem þurfa að búa sig undir veturinn. Þarna
er Birnir Jónsson (sonur Jóns Drífubyssusmiðs) að taka Hafdísi á land.
En
Hafdís veiðir þann besta saltfisk sem ég fæ og líka síginn fisk, algjör
humall.
kveðja suður yfir heiðar. haukur sigtryggur."
Saltfiskveiðiskipið Hafdís er, eins og sjá má Skagstrendingur og af fyrri kynslóð þeirra ágætu báta. Þó ekkert sjáist á henni skipaskrárnúmer má merkja það af lágu stýrishúsinu, sem á seinni bátunum var hækkað til muna enda var ekki fyrir hávaxna menn að standa inni í svona lágu húsi. Hér syðra má sjá dæmi um heimagerðar breytingar á stýrishúsum Skagstrendinga með hroðalegum afleiðingum. Á Hafdísi er engu slíku til að dreifa, hún hefur fengið að halda sér óbreytt, utan hvað kannski hefur verið nagað örlítið af stefninu og opinbera eftirlits (les: innheimtu..) kerfinu þar með gefið langt nef. Á efstu myndinni er Hafdís knúin einhverri lítilli dísilrellu en á hinum tveimur er hún knúin Landcruiser 120 með miklu stærri dísilrellu. Flottur bátur, flottur bíll, flott veður á Dalvík þennan daginn og flott sending frá Hauki Sigtryggi. Kærar þakkir fyrir þetta.
Þá að því síðasta: Rauða skellinaðran er lögst í vetrarhíði hér uppi í Árbæ, innan um marga sína líka en flesta þó öflugri. Hún þarf þó ekki að hafa neina minnimáttarkennd því ef aðeins þarf 90 km. hraða til að brjóta lög getur hún nokkurn veginn tvíbrotið þau. Það ætti að duga. Það er hins vegar ómögulegt að geta ekki "hjólað" næsta hálfa árið eða svo , allt þar til fer að vora á ný. Ég ákvað að bæta þar úr og bætti við einni blárri í safnið:
Þessi er, eins og glöggir sjá, talsvert frábrugðin þeirri rauðu enda er þetta hreint engin skellinaðra heldur alvöru hjól, með bæði talsvert meira vélarrúmtak og fleiri hestöfl. Ég kalla það ferðahjól enda hljómar það mun betur en torfæruhjól og að auki fylgdu því farangurskassar úr plasti með tilheyrandi festingum. Þetta bláa hjól er jafngamalt því rauða og álika mikið (lítið?) ekið en líður dálítið fyrir að hafa átt sín fyrstu ár utarlega á norðanverðu Snæfellsnesi og staðið þar úti í öllum veðrum. Ég skrapp á því Nesjavallaveginn í dag (laugardag 10.10.) og get sagt hreint út að þetta er fantahjól. Ef einhver hefur áhuga þá er örlítil lýsing HÉR, fengin af netsíðu Sverris Þorsteinssonar sem á sínum tíma fór hnattreisu á svona hjóli ásamt Einari bróður sínum.
....eða er
það ekki? Þetta er stjörnumynd af afaskottinu aðeins tíu daga gömlu. Pabbinn,
Stefán Ingi Ómarsson tók myndina og á þar með tvö skjalfest afrek á
listasviðinu: Myndina og fyrirmyndina!
Enn er ekki komið nafn á dömuna svo hún heitir bara lilla. Allt hefur sinn tíma....
Enn er liðin
vika frá síðustu færslu. Vika er ekki löng í lífi manns þegar viðkomandi er að nálgast sextugt. Í lífi afaskotts sem fæddist 22. september er heil vika þó langur tími enda mátti sjá heilmiklar breytingar á skottinu þegar ég leit á það í gærkvöldi, nýkominn úr Hólminum.
Í fyrravetur var Stórskipið Stakkanes súrrað niður á massíft - þ.e. hjólabúnaðurinn var tekinn undan vagninum og vörubretti sett í staðinn - og bundið niður á tvær 200 ltr. vatnsfylltar plasttunnur.
Svo gerði rok og Stakkanesið fauk til hliðar!
Nú skyldi ekkert slíkt henda og að þessu sinni var súrrað niður á fjórar. Það eru því samtals átta hundruð kíló af vatni sem eiga að halda Stórskipinu við jörðina í vetur og nú má hvessa!
Við hliðina er svo Farsæll hans Gulla, Gunnlaugs Valdimarssonar Rúfeyings. Farsæll var á svipuðum stað í fyrravetur og eins og sjá má á mynd nr. 2 stoppaði Stakkanesið á honum. Ef Farsæll hefði ekki tekið rekið af Stakkanesinu - og ef Fleygur hans Sturlu Öxneyjarbónda hefði ekki verið til að styðja við Farsæl - þá hefði Stakkanesið trúlega fokið yfir í Landey, ef ekki þá yfir hana og alla leið til Grænlands. Það gerir nefnilega ansi mikið rok í Hólminum.......
Gulli hefur talið öruggara að hafa Farsæl í hæfilegri fjarlægð að þessu sinni enda er enginn Fleygur núna. Hann liggur einhversstaðar vélarlaus og engan stuðning af honum að hafa. Þess vegna var Stakkanesið bundið niður á fjórar tunnur og verður að standa af sér vetrarbyljina án stuðnings annarra.
Annað athyglisvert sem sjá má á nýju myndunum er veðrið. Veðrið nú á laugardaginn var engu líkt - allavega engu veðri í sumar, þar sem ríkt hafa sjö metrar eða meira. Ég lagði af stað uppeftir um ellefuleytið um morguninn með kerruna aftaní jeppanum og var slétta tvo tíma á leiðinni að venju. Ég átti inni í stéttarfélagsorlofshúsinu og byrjaði á að koma mínu dóti fyrir þar ásamt fóðri úr Bónusbúð bæjarins. Klukkan var tvö þegar ég hófst handa við fráganginn og nákvæmlega 16:45 þegar honum var að fullu lokið. Í upphafi verks var hæg gola en síðar lygndi alveg og síðdegis bærðist ekki hár á höfði auk þess sem sólin skein meira og minna allan daginn. Undir öðrum kringumstæðum hefði þetta verið kjörinn siglingadagur enda, eins og ofar sagði, afar fáir dagar í sumar þessum líkir - a.m.k. af þeim dögum sem ég dvaldi í Hólminum og beið eftir að geta siglt. Seint koma sumir.....en koma þó og þessi blíðviðrisdagur kom sér sannarlega vel
Sundlaug staðarins lokar kl. 17 um helgar og mig vantaði því þessar vanalegu tíu mínútur sem ég hef svo oft minnst á - það er alveg merkilegt hversu oft mann vantar svona plús mínus tíu mínútur til einhvers. Hefði ég byrjað tíu mínútum fyrr og unnið á sama hraða hefði ég náð sturtu í sundlauginni og kannski svo sem fimm mínútum í heita pottinum. Skrokkurinn var nefnilega dálítið aumur eftir slagsmálin við tunnurnar, sem ekki var hægt að fylla af vatni á staðnum heldur þurfti að flytja þær á kerrunni til áfyllingar og koma þeim svo fyrir á sínum stöðum með handafli. Sem betur fer er ágæt sturta í orlofshúsinu.
Það kom svo í ljós þegar veðurspákkan birtist á skjánum kl. hálfátta um kvöldið að strax næsta dag myndi reyna á fráganginn. Mér fannst meira að segja örla á háðsglotti í brosinu sem alltaf fylgir orðunum: "Þakk´ykkur fyrir og veriði sæl"
Ég ók svo suður í gær í hávaðaroki og ausandi rigningu. Á norðanverðu Nesinu og á Vatnaleiðinni var veðrið svo mikið að vatnið skóf yfir veginn líkt og snjó. Sama veður var suður Mýrar og dró ekki úr að ráði fyrr en nálgaðist Reykjavík. Rétt sunnan Borgarness lagði ökumaður á svörtum Ford Escape jepplingi mikið á sig til að komast fram úr mér og einum til. Þar sem umferðin var talsverð komst hann ekki langt í einu og þegar við bættist smátöf við göngin þjappaðist röðin enn meira saman. Fordinn var í góðu sjónmáli, sirka fimmti bíll framan við mig er í Kollafjörðinn kom. Ávinningurinn af endurteknum framúrakstri var því óljós en áhættufíkninni var kannski að einhverju leyti svalað...
Eitt enn: Á leiðinni uppeftir á laugardaginn mætti ég bílaflutningabíl frá Vöku. Á pallinum hafði hann sundurtættan húsbíl, trúlega þann sem sagt var frá í fréttum nokkrum dögum áður og hafði fokið út af vegi í Dölunum. Á leiðinni suður í gær mætti ég einum slíkum, merktum íslenskri húsbílaleigu, á vesturleið við Haffjarðará, í hávaðaroki svo hallaði einar 30 gráður. Ekki veit ég enn hvort sá komst á áfangastað eða ekillinn hafði vit á að stoppa áður en slys yrði. Annars var enn talsvert um ferðamenn á litlum bílaleigubílum (auðkenndum með merkjum) og þónokkrir börðust við að taka útimyndir í roki og vatnsveðri gærdagsins.
Af öðru sumardóti segir fátt. Rauða skellinaðran er á leið í vetrarhíði úti í bæ og verður þar næstu sex mánuði eða svo. Þegar hún birtist aftur að vori er alls óvíst að hún verð ennþá rauð.
Það sér
fyrir endann á honum septa - mánaðamótin sem svo margir bíða eftir eru um miðja viku og í upphafi nýs mánaðar er stefnan sett á Stykkishólm. Nú á að vetrarbúa Stórskipið Stakkanes með stroffum, köðlum og öðru því sem að gagni má koma í vályndum vetrarstormum.
Tuttugasti og annar dagur þessa mánaðar verður lengi hafður í minnum. Ég mun allavega muna hann til lokadags því klukkan sautján fimmtán þann dag fæddist lítil dama - sem ég á þónokkur prósent í - uppi á Akranesi. Þegar komið var eina átta eða níu daga fram yfir áætlaðan lendingartíma storksins var talað við "konu að vestan" en eins og allir þekkja vita konur að vestan lengra nefi sínu. Þessi kona að vestan hefur starfsstöð á spítalanum uppi á Akranesi og tók skottuna mína undir sinn verndarvæng. Árangurinn varð ofannefnd dama, hraust og heilbrigð en dálítið hávær eins og gengur (og genin bjóða). Skottunni minni, sem nú er orðin mamma, gekk fæðingin vel og átakalítið - og ég, sem var bara pabbi fram til kl. sautján fimmtán varð afi á sama augnabliki. Svona breytist heimurinn hratt og þarf ekki Golfstrauminn til.
Ég á enga mynd ennþá en á eflaust eftir að eignast nokkrar.
Í síðustu færslu þóttist ég vera á leið niður í bæ að skoða sumardót. Jújú, ég skoðaði svo sem sumardót en mér er hins vegar farið að lítast illa á blikuna hvað varðar veðurfarið. Ef eitthvað er eftir af þessu örstutta sumri þá mætti það alveg fara að sýna sig, svona áður en búðirnar byrja á jólaauglýsingunum. IKEA hefur undanfarið boðið upp á steiktan lambaskanka og ég er búinn að fara þangað í þónokkrar veislur. Ef mér skjátlast ekki verður fljótlega farið að bjóða upp á hangikjöt þar og allir vita hvað það þýðir. Þess vegna held ég að allar vangaveltur um sumardót verði settar í kælinn að sinni - ekki er það þó alveg víst en skýrist á næstu dögum.
Ég skrifaði hér ofar að til stæði að vetrarbúa Stakkanesið. Það er dálítið skrýtin tilhugsun því ég ól von um að geta notað bátinn mun meira á þessu sumri en raun varð. Aðstöðuleysið þarna uppfrá háir mér mikið og þegar ferðabíllinn var seldur og stéttarfélagsíbúðin stöðugt í útleigu var fátt til ráða um gistingu. Ég er með hálfgerða "neyðarreddingu" í undirbúningi en þarf að leita varanlegri lausnar ef báturinn á að vera áfram þarna uppfrá. Frá áramótum og fram yfir verslunarmannahelgi varði ég drjúgum tíma í Hólminum en ef litið er yfir skrif sumarsins sést að Stakkanesið var ekki mikið notað þann tíma þótt það væri mikið á floti. Ástæðan var aðallega stöðugur og stífur vindur og þvert á það sem halda mætti þá gladdi það mig um daginn að heyra þrautsjóaðan Breiðfirðing tala um líðandi sumar sem "hundleiðinlegt". Það staðfesti þá það sem mér hafði fundist en hafði svo sem ekki stóran reynslubanka að sækja í. Nú er semsagt mín skoðun staðfest - sumarið var hundleiðinlegt! M.a.s. kajakinn sem keyptur var snemmsumars hefur lítið verið notaður og ekkert er á leið. Hann hangir bara inni í geymslu ásamt tvíbura sínum og bíður betri tíma.
Frá því síðast var hamrað á lykla hefur ekkert verið (bif)hjólað enda tíðin ekki uppáþaðbjóðandi.....
Mig langar að vera fúll en sem nýbakaður afi get ég það ómögulega. Klukkan er 22.03 á þessu mánudagskvöldi og við Edilon Bassi erum farnir út að fá okkur ís!
Enn er liðin
vika frá því síðast var eitthvað fært til bókar. Liðin helgi var það sem kallað er "löng helgi" í vinnunni, þ.e. þrír sólarhringar réttir. Þannig er önnur hver helgi og stendur frá kl. 16 á föstudegi til kl. 16 á mánudegi. Á móti kemur svo "stutt helgi" sem stendur frá miðnætti á föstudegi til kl. 08 á mánudagsmorgni. Nú er semsagt löng helgi og þess vegna hef ég tíma til að sitja við tölvu og pikka þegar aðrir vinna.
Þennan morguninn stendur ein frétt á Vísi.is upp úr grárri flatneskjunni. Slóðin á hana er HÉR en ég á ekki von á öðru en að fréttin verði lagfærð um leið og málsmetandi fólk á miðlinum vaknar. Þess vegna ætla ég að líma þessa stórkostlegu málnotkun fasta hér fyrir neðan:
Togarinn
Arinbjörn RE, sem fékk á sig leka á Vestfjarðamiðum, siglir nú áleiðis til
hafnar fyrir eigin vélarafli og er væntanlegur til Reykjavíkur um hádegi þar
sem hann verður tekinn í slipp til viðgerðar.
Þegar lekans
varð vart óskaði skipstjórinn strax eftir aðstoð og var björgunarskip
Landsbjargar þegar sent út frá Ísafirði með auka dælur ef á þyrfti að halda en
ekki kom til þess að grípa þyrfti til þeirra.
Kafarar
fundu svo orsök lekans og náðu að gera við til bráðabirgða og hélt togarinn
fyrst til Ísafjarðar þar sem frekari viðgerð fór fram, áður en haldið var af
stað til Reykjavíkur.
Það er þegar búið að benda - réttilega - á í umsögn undir fréttinni að togarinn Arinbjörn hafi fyrir löngu verið seldur - sjá HÉR - og horfið úr landi. Togarinn var reyndar seldur fyrir tuttuguogsex árum til Akureyrar og hét eftir það Hjalteyrin. Árið 1997 var hann síðan seldur til Skotlands. Allt er þetta skráð og skjalfest.
Svo er þetta dæmalausa orðalag, "...sem fékk á sig leka.....". Þetta æpir á mann bæði í fyrirsögn og fyrstu línu fréttarinnar. Hingað til hafa skip aðallega fengið á sig brot eða hnúta, en að fá á sig leka er eitthvað alveg nýtt. Orðalagið er hins vegar í stíl við margar þær fréttir sem skrifaðar eru á netmiðlana utan venjulegs vinnutíma og það þykir mér benda til að næturvinnan sé unnin af reynslulitlu fólki en ekki sjóuðum blaðamönnum. Kannski er þetta sama fólkið og svaf í íslenskutímum grunnskólanna af því þeir voru svo leiðinlegir......hver veit?
Nú um liðna helgi átti að vísitera Stakkanesið í Hólminum. Ferðin var ráðgerð í gær, sunnudag en þegar veðurspákkan á RUV laugardagskvöldsins hafði þulið fræði sín var ekki að sjá neitt ferðaveður í þeim fræðum. Vísitasjónin var því slegin af. Í gærmorgun var hið skaplegasta veður í Höfðaborg en skítviðri að sjá til Akraness. Ég treysti minni veðurspákku og fór hvergi. Í gærkvöldi átti ég svo tal við Hólmara sem kváðu daginn hafa verið hreint dásamlegan þar í bæ.
Nú hef ég skrúfað álitið á veðurspákku RUV niður um sex á skalanum einn til tíu.
Eitthvað var hjólað í vikunni. Ég átti erindi austur að Ljónsstöðum (sem eru rétt neðan og austan við Selfoss) og fór þangað eftir vinnulok á miðvikudaginn, enda var þá málverki fyrir EH að mestu lokið. Enginn hafði tök á að koma með og af því ég fór þá einn var tilvalið að nýta sólbjart síðdegið til að slá saman vinnu og skemmtun og renna á rauðu skellinöðrunni austur fyrir fjall. Umferðin yfir Hellisheiðina gekk ekki andskotalaust fyrir sig vegna vegavinnu en gekk þó - með ótal stoppum og keilustýrðum afvegaleiðslum - og eflaust verður heiðin mjög fín þegar öllu lýkur. Við Hveragerði hélt ég að allar hremmingar væru að baki en við stóra hesthúsið rétt sunnan við Kotströnd tók ekki betra við. Fram að því hafði ég ekið (já, eða hjólað...) í mátulegum vindi en þarna í beygjunni skall á hreint helvítis hávaðarok ofan af Ingólfsfjalli. Ég var ekki einn um að finna fyrir rokinu því bæði aftan og framan við mig voru smábílar sem snögghægðu ferðina og hraðinn frá hesthúsinu að Selfossi var rúmir sjötíu km. og hægði heldur á er nær dró bænum enda bætti hlutfallslega í vindinn. Þarna var verulega erfitt að vera á 214 kg. hjóli og eitt augnablik örlaði á smáskilningi í garð þeirra sem kjósa að aka stórum og klettþungum mótorhjólum - það hefði vissulega komið sér vel að hafa svo sem hundrað kíló í viðbót. Allt hafðist þó að lokum og ég komst klakklaust austur að Ljónsstöðum. Þar hitti ég kunnuglegan afgreiðslumann frá vélsmiðjuárunum vestra (1980-´91) sem á þeim árum var alltaf kallaður Tarzan (hann les þetta ekki) vegnatilhneigingar til að ganga í hlýrabol sumar og vetur. Hann mátti eiga það strákurinn að hann var helvíti stæltur í þá daga og svei mér ef ekki eimdi enn af því. Skemmtilegur náungi, Halldór og fínn vinnufélagi. Við rifjuðum upp nokkra góða og gamla daga um leið og erindið var afgreitt. Svo var kvatt og haldið af stað að nýju en nú um Eyrarbakka og Þrengslin. Þar var öllu skaplegra veður og þótt vissulega væri hvasst voru sviptivindarnir úr Ingólfsfjallinu víðs fjarri.
Daginn eftir, fimmtudag, var enn sól og blíða. Ég sendi generálnum skeyti til Sandgerðis og í framhaldinu var afráðið að eyða dálitlu bensíni í dagslok. Þegar vinnu lauk um fjögur var þeyst heim, sturtað og íklæðst leðrinu. Generállinn var klár í Sandgerði og við hjóluðum um Ósabotna og Hafnir suður að virkjun og þaðan á glænýju malbiki með snjóhvítum merkingum austur með sjónum til Grindavíkur. Í Grindavík fundum við okkur kaffihús og settumst yfir bolla og sjónvarpsfréttir. Nærri klukkutíma síðar dóluðum við til baka sömu leið og þegar búið var að setja hjól generálsins aftur í geymslu beið okkar kvöldverður heima hjá honum. Klukkan var orðin um ellefu að kvöldi þegar ég renndi í hlað í Höfðaborg og þegar ég kom heim var orðið ljóst að gamla, munstraða ullarpeysan sem ég erfði eftir hann pabba hafði unnið stórsigur undir leðrinu því þótt hitastigið væri verulega farið að falla og ég væri á glerlausu hjóli fann ég varla fyrir kulda á bringunni. Svo lengi lærir sem lifir..........
Enn er ég ekki orðinn afi og þó eru liðnir einir níu dagar frá því asdikið þarna uppi á Lansa reiknaði fæðingardag. EH flaug til Brighton sl. fimmtudagsmorgun og var sannfærð um að þar með fengi ég að sjá afa/ömmubarnið á undan henni. Hún kom til landsins aftur í gærkvöldi og missir því vonandi ekki af neinu.
Það er, eins og segir í fyrirsögn mánudagsmorgunn tuttugasti og fyrsti september og það er bjartviðri þótt ekki nái enn að þorna upp eftir helgarrigninguna. Nk. miðvikudag eru haustjafndægur og þá er fyrst fyrir alvöru hægt að hlakka til vetrarins. Vonandi er samt enn langt í hann því ég er á leiðinni niður í bæ að skoða sumardót sem mig langar í.
Það er enn
kominn sunnudagur - vika frá síðustu dagbókarfærslu og enn stendur veröldin í
stað, eða því sem næst. Nú er dagsljóst að náttúran fer ekki eftir neinni nútímaspátækni heldur fer sínar eigin leiðir. Ég hefði átt að verða afi í gær samkvæmt tölvuspám en það gekk ekki eftir og nú veit ég að sónarinn sem ég er með í trillunni og mælir sjávardýpi er miklu öruggari sónar en þetta hjúkkudót.....
Þannig er nú það. Frá síðasta sunnudegi er liðin heil vinnuvika - hér í Höfðaborg er vinnuvikan yfirleitt sjö dagar - og auk þess að laga vagna og lyftara Óskabarnsins hefur nokkrum vinum og kunningjum verið hjálpað með ólíkustu vandamál. Nú er t.d. verið að mála íbúð sem Elín Huld var að fjárfesta í og ætlar að flytja í á næstunni. Þar með höfum við bæði brotið það loforð sem við forðum gáfum sjálfum okkur og fleirum vestur á Ísafirði, þ.e. að flytja aldrei til Reykjavíkur. Eftir flutninga suður bjuggum við saman í Kópavogi alls tólf ár. Eftir það flutti ég til Reykjavíkur en hún bjó áfram á öðrum stað í Kópavogi. Nú fellur seinna vígið og EH flytur í Árbæinn ásamt trippinu Bergrós Höllu ( sem þessa dagana æfir stíft fyrir afleysingahlutverk með Hinemoa ) og Sultu, sem hefur stækkað umtalsvert síðan þessi mynd var tekin á Þórshöfn í fyrrasumar:
Úti er rigningarúði, ekki mikill en þó nægur til að bleyta allt. Í gær var "loftadagur" í nýju íbúðinni hennar EH og þegar þeirri yfirferð lauk mátti ég til að smessa á generálinn í Sandgerði. Það brast nefnilega í einmunablíðu er leið á gærdaginn, nokkuð sem hefur ekki gerst í tvær vikur eða síðan við fórum Vestmannaeyjareisuna þarsíðustu helgi. Þess vegna var tilvalið að viðra hjólin og ætli klukkan hafi ekki verið rétt rúmlega nítján þegar við hittumst í útjaðri Sandgerðis. Þaðan var svo dólað suður með ströndinni, að Stafnesi, í Hafnir og að Reykjanesvirkjun. Spottinn niður að vita er malarvegur og þótt vissulega hefði verið gaman að fara niður að Valahnjúk var vegurinn forugur eftir rigningartíðina og við vildum ekki ata út krómið........
Myndin að ofan er líklega tekin rétt rúmlega átta (20) og heiðríkjan yfir Reykjavík stóð stutt. Það dró hratt í loft og um leið dimmdi. Það var orðið verulega rökkvað þegar myndin var tekin og ég held hreinlega að myrkið hafi skollið á meðan við ókum til baka - nú til Keflavíkur og ekki á gönguhraða. Fylgdum Reykjanesbrautinni út að flugstöðvarafleggjara og ókum ( eða hjóluðum, eins og sumir segja nútildags....) gegnum Garðinn ogút í Garðskagavita. Þar var þessi mynd tekin og þótt myndin sé ekki góð er gamli vitinn fallegur svona upplýstur og himinninn stórkostlegur í ljósaskiptum:
Þótt sumarið sé að líða undir lok var slæðingur af "gistieiningum" (mér finnst þetta algerlega stórkostlegt nýyrði hjá þeim Dalvíkingum) á tjaldsvæðinu, bæði erlendum og innlendum. Við generállinn höfðum hins vegar hvorugur hugsað okkur að gista því í Sandgerði beið okkar kvöldkaffi og meððí. Það var auk þess farið að kólna talsvert í lofti og þótt Goretexgalli generálsins skýldi vel var leðrið mitt orðið assgoti kalt og þunn ullarpeysan undir náði ekki að halda hita þegar komið var upp í löglegan ferðahraða. Þess vegna var notalegt að koma í ylinn í eldhúsinu í Sandgerði, þegar búið var að taka (perlu)hvítu perluna generálsins á hús.
Klukkan var svo farin að ganga ellefu þegar ég hélt heimleiðis á rauðu skellinöðrunni. Ég átti val um tvennt á Reykjanesbrautinni - að aka undir löglegum hraða svo ullin næði að halda hita undir leðrinu eða slá í og vera snöggur heim. Ég valdi annað.......svo hitt.
Það ýrði dálítið úr lofti um miðja Strandarheiðina en við Straum var orðið þurrt. Þegar heim í Höfðaborg kom var þar sama blíðan og við brottför - mínus sólskinið - og ég hefði vel kosið að halda áfram eitthvert annað, ef kuldinn á bringunni hefði ekki rekið mig inn og hjólið á hús!
Tvennt er enn ósagt. Annað: Vinnufélagi minn - Ísfirðingur - hélt til útlanda á dögunum ásamt fimm öðrum. Á undan sér sendu þeir jafnmörg mótorhjól og er ferðinni heitið frá Hollandi niður Evrópu og um Alpana til Ítalíu yfir Stelvio skarð -sjá HÉR- . Hafi ég skilið rétt liggur leið þeirra alls um fjögur Alpaskörð en Stelvio mun vera það hæsta. HÉR má einnig sjá áhugavert myndband frá skarðinu en ég giska þó á að hraðinn á sexunni verði aðeins minni.......
Svo er hitt. Kannski mætti ætla að Stakkanesið væri alveg gleymt, þar sem það stendur uppi í Skipavík við Stykkishólm. Ekki er það nú alveg, en annir undanfarinna vikna hafa sett strik í þann reikning ásamt sitthverju öðru. M.a. var ferðabíllinn seldur svo ekki er athvarf að hafa í honum. Þá hefur hús stéttarfélagsins verið nær stöðugt í leigu frá því ég var þar um verslunarmannahelgi og því ekki athvarf þar heldur. Nú er beinlínis unnið að því að koma þessum "athvarfsmálum" í stöðugra horf en það tekur einhvern tíma enn. Það verður líklega ekki fyrr en í október sem næst gefst tækifæri til að sigla Stakkanesinu en eftir það verður gert vetrarklárt.
Það er
einmitt þannig - dagarnir eru þokukenndir og síðasti sólardagur sem stóð undir
nafni var síðasti laugardagur (29.ágúst). Það var Eyjadagur okkar generálsins og síðan er vart hægt að segja að sést hafi til himins fyrir misgráum skýjaflókum og/eða þokubökkum. Svei mér ef þetta helvíti er ekki farið að fara á sinnið í manni!
Neei, svo slæmt er það nú varla. Mig grunar samt að þeir sem voru á Ljósanótt í Reykjanesbæ hafi lítið séð til ljósa síðastliðin tvö kvöld. Mig minnir að þetta hafi verið svona líka í fyrra, endalaus rigning eða súld. Það er slæmt, því þeir sem mest hafa gamanið af svona ljósahátíðum eru börnin. Það verður einhvernveginn minna úr öllu þegar svona viðrar, sérstaklega vegna þess að veðrið bleytir ekki bara - það dregur úr áhuga og þrótti og allt verður risminna en ella......
Síðastliðið miðvikudagskvöld gerði góðviðri í næsta nágrenni Höfðaborgar. Innandyra lauk verkum uppúr átta og þá tók sturtan við og svo leðurgallinn. Hjólið út og rennt suður í Hafnarfjarðarhöfn, þar sem trilluflotinn var tekinn út. Eftir það þrælaðist ég gegnum öll hringtorgin og hraðahindranirnar í Elliðavatnshverfinu, Selásnum og Árbænum því það er ágætt að æfa sig dálítið í þessháttar akstri á mótorhjóli. Það er nefnilega þannig að þótt maður geti sótt í gamla reynslubanka þegar kemur að akstri utan þéttbýlis þá átti ég enga reynslu í innanbæjarakstri - nema þá vestur á Ísafirði. Það var hins vegar innanbæjarakstur á Ísafirði sem þá var - Ísafirði fortíðarinnar - og höfuðborgarsvæðið á fátt eða ekkert sameiginlegt með gamla Ísafirði þegar kemur að innanbæjarakstri. Ég er þess vegna algerlega reynslulaus í mótorhjólaakstri í borginni og það er ekki gott. Raunar á ég ekki von á mörgum ferðum niður Laugaveginn á hjólinu eða út á Granda - mig langar ákaflega lítið að þrælast gegnum borgarumferðina á hjóli þegar ég á val um annað - en þetta er samt hlutur sem maður þarf að kunna sæmileg skil á.
Þegar þessi pistill hefst, að morgni sunnudagsins 6. september er heldur að létta til kringum Höfðaborg og kannski verður hægt að taka Hvalfjarðarhring þegar líður á daginn. Svo get ég upplýst, af því að það er svosem á allra vitorði, að nú eru nákvæmlega sex dagar þar til ég verð afi í fyrsta sinn - útreiknað af nýjustu tölvukerfum. Nú er bara að vita hvort náttúran fer eitthvað eftir tölvum.......
Af því það er frekar lítil hreyfing á síðum skipaáhugamanna - og þá á ég við alvöru mynda- og fróðleikssíður - þá langar mig að birta nokkrar gamlar myndir úr safninu. Fyrsti báturinn er Fauinn hans Magna í Netagerðinni (á Ísafirði). Magni sendi mér þessa fyrir löngu síðan. Hún er tekin á Prestabugtinni utan við þorpið að Eyri í Skutulsfirði og Fauinn er á heimsiglingu. Miðað við skuggann á stýrishúsinu er glampandi sumarsól:
Sú næsta
sýnir ekki skip heldur aðeins hluta af skipi - þetta eru ketill og vél ásamt undirstöðum úr nýjum togara, Ásu, sem strandaði á heimleið úr sinni fyrstu veiðiferð.
Þessi hefur birst áður. Hún er af Gunnhildi ÍS sem strandaði undir Óshlíð 1961 og ég vísa í ÞESSA færslu Tryggva Sig. til upplýsingar
Ég er ekki viss um að ég hafi birt þessa áður. Hana tók pabbi á sínum tíma þegar Guðbjartur Kristján ÍS - síðar Orri ÍS og Albatros - kom nýr til Ísafjarðar. Mér hefur ekki tekist að ráða í nafn togarans aftar en líklega er hann breskur:
Ég giska á
að þetta sé Tröllafoss, sem þarna liggur við Bæjarbryggjuna á Ísafirði. Ég hef
ekki ártalið en er handviss um að myndin er tekin af Árna heitnum Matthíassyni,
rakara og ljósmyndara. Árni tók mikið af myndum gegnum árin og þónokkrar þeirra
féllu til pabba þegar Árni dó vorið 1971.
Árni myndaði m.a. fyrir Morgunblaðið og ef smellt er HÉR má sjá skemmtilega frétt með mynd Árna.
( Vinsaml. ath. að það getur tekið dálítinn tíma fyrir slóðirnar að hlaðast inn, bæði þessa og þá á Ásustrandið. Slóðir á -timarit.is - eru stundum dálítið hægar...)
Ég lýk
skrifum hér að sinni. Það er kominn mánudagsmorgunn 7. september og vonin um að hægt yrði að nýta sunnudaginn til útiveru gekk ekki eftir. Þrátt fyrir góð fyrirheit um birtu og uppstyttu undir hádegi dimmdi aftur í lofti er á leið og undir kvöld var aftur komin sama þoku- og súldarfýlan sem fyrr. Dagurinn endaði því líkt og hann hófst, með inniveru og gluggasetu. Helgin er liðin og mál að
sinna brýnni verkefnum en nethangsi!
.....til Eyja
í sól og blíðu. Hann hafði reyndar orð á því generállinn þegar hann birtist í
Höfðaborg um hálfníu í gærmorgun (laugardag) að það hefði verið djöfullega
hvasst á Reykjanessbrautinni en það vantaði ekkert upp á sólina. Við lögðum svo af stað vel uppúr níu og vorum við Guðnabakarí á Selfossi um tíuleytið. Generállinn - Ásgeir Jónsson - er reffilegur í júníforminu.
Í Guðnabakaríi var háð kappát við geitungaher sem var að leggja undir sig glassúrinn í búðarborðinu. Við stoppuðum samt aðeins stutta stund en leyfðum svo öðrum gestum að eiga félagsskapinn fyrir sig. Klukkan var tíu mínútur yfir ellefu þegar við áðum næst stutta stund við Björkina á Hvolsvelli, eftir rólega keyrslu austureftir. Austan fjalls var mun hægari vindur en lýst hafði verið á Reykjanesinu og m.a.s. á Hellisheiðinni var aðeins skapleg gola. Við ákváðum að hvíla ekki lengi á Hvolsvelli en taka þess í stað betra stopp í Landeyjahöfn.
Tvö dýpkunarskip voru að störfum utan við hafnarmynnið og Dísa var við að fylla sig:
Við fylgdumst með Herjólfi sigla inn og losa sig, en skömmu áður en nýr farmur var tekinn um borð birtust tveir hjólamenn af Skaganum. Þeir sögðust alltaf fara til Eyja einu sinni á sumri og gáfu okkur nauðsynleg ráð varðandi bindingar á hjólunum á bíladekkinu. Okkur græningjunum skildist að aðstoð við bindingu byðist um borð en til væru hjólamenn sem svo annt væri um hjólin sín - skiljanlega - að þeir hleyptu engum nærri þeim til að binda og væru jafnvel með eigin bindingar meðferðis.
Skipverjar á bíladekkinu voru hjálplegir við okkur félagana en Skagamenn voru öllum hnútum kunnugir frá fyrri ferðum.
Rauða skellinaðran var súrruð niður til beggja handa og það látið duga enda var rennisléttur sjór.
Eftir landtökuna renndum við beint upp á Stórhöfða. Þar var aðeins hæg gola og sólin nægilega hátt til að ylja vel, þótt farið sé að saxast á sumarið.
Af Stórhöfða var haldið til bæjar að nýju og sest inn á 900 Grillhús til hádegisverðar. Við pöntuðum okkur sitthvora flatbökuna enda orðnir svangir. Það voru raunar mistök því tíminn sem fór í að bíða eftir matnum og borða hann var alltof langur í svo stuttri Eyjaferð. Þau eiga hins vegar heiður skilinn fyrir frábæra pizzu.
Eftir matinn skrapp generállinn að líta á Eldheima en ég renndi í bæinn og leitaði uppi ísbúð. Þegar við svo hittumst að nýju voru eknar hefðbundnar skoðunarleiðir, inn í Herjólfsdal, út á nýja hraun með viðkomu ofan við Skansinn á slóðum gömlu sundlaugarinnar og vatnstanksins, farið út á Flakkarann og út í Gaujulund. Við ókum á malbiksenda austur á hrauni en slepptum mölinni. Litum á dæluna, sýningargripinn um hraunkælinguna frægu í gosinu sem stendur á stalli við veginn. Héldum svo áfram hringinn um Helgafell, litum á minnismerkið um Helliseyjarslysið og Guðlaugssundið, flugvellina og flugstöðina. Það leið hratt á daginn og klukkan var rétt um fimm þegar við stoppuðum við kaffihúsið Vinaminniog skelltum í okkur tveimur bollum á mann eða svo. Mæting á skip var kl. 18 svo það passaði ágætlega að fylla bensíntankana á ÓB áður en heim yrði haldið. Eins og sjá má var búið að aka skellinöðrunni 111 mílur frá því um morguninn - það eru rétt tæpir 180 km.- og á tankinn fóru rúmir átta lítrar.
Nú voru menn færir í flestan sjó og bundu sjálfir sín hjól hjálparlaust. Siglingin til baka upp í Landeyjahöfn var jafn róleg og út og við mynnið lá dýpkunarskipið Perla og jós upp sandi. Þar um borð var kapteinn Óttar Jónsson - Láki Jóns Eggerts frá Ísafirði - sem vissi af ferðum okkar og veifaði af brúarvængnum þegar við sigldum hjá. Það passaði svo að smella af einni mynd fram bíladekkið í Herjólfi áður en ekið var út.
Við höfðum ákveðið með fyrirvara að hinkra til hliðar í Landeyjahöfn og hleypa hersingunni fram fyrir okkur. Það reyndist vel því við ókum langleiðina til Hvolsvallar án þess að hafa bíla á eftir okkur. Stutt kaffiáning var tekin í söluskálanum Björkinni en síðan ekið beint á Selfoss. Þar var stoppað í nokkrar mínútur til að teygja úr skönkunum en svo haldið áfram og ekið um Kambana og Hellisheiði. Til Höfðaborgar komum við réttum tólf tímum eftir að við lögðum af stað að morgni. Generállinn þáði kaffibolla áður en hann hélt aftur út í myrkrið og ók heim til sín suður í Sandgerði.
Það er
tuttugastiogáttundi ágúst - ennþá - og skrifin mín eiga tólf ára afmæli í dag. Fyrsta færslan var sett inn að kvöldi þess 28.8.2003 og ég hef skrifað óslitið síðan, þótt mikið af skrifunum hafi týnst af netinu þegar 365Miðlar lokuðu tveimur kerfum sem ég hafði notað í nokkur ár, hvort á eftir öðru. Það gerir ekkert til - þetta voru ekki ódauðleg bókmenntaafrek heldur meira svona dagbókarbrot og yfirlit yfir það sem á dagana dreif. Eitthvað á ég í afritum, annað ekki......
Ég hef haft fyrir sið að endurbirta einn gamlan pistil árlega í tilefni afmælisins. Nú nenni ég því ekki því það er að koma nótt, ég er nýkominn úr vinnu og er að fara að sofa. Á morgun er nefnilega nokkuð stór dagur - ég ætla að þeysa á rauðu skellinöðrunni (sem af tilefninu er búið að töskuvæða) til Vestmannaeyja ásamt General Bolton á perluhvíta Yamaha hjólinu. Við eigum ferð út kl. 12.30 og til lands aftur kl. 18.30. Það er því ekki langt stoppið í Eyjum og um að gera að nýta tímann sem best.
Ég missti
auga tímabundið - fékk korn frá slípirokk undir andlitshlífina fyrir nokkrum
dögum. Það hefur mörgum sinnum gerst áður en þetta var óvenju þrjóskt og vildi
ekki úr. Ég hundskaðist svo allt of seint til læknis og árangurinn var illa
virkt auga í nær viku - það á að skoða þetta eitthvað betur á mánudaginn. Ég er
þessvegna frekar illa sjáandi akkúrat núna ( og á víst helst ekki að sitja
fyrir framan tölvu) en hef svo sem ekkert annað að gera......
Einu og öðru var sleppt úr síðasta pistli, sem eflaust hefði mátt koma fram. Það var ekki ætlunin að skrifa sögu mótorhjóla og skellinaðra á Ísafirði og nágrenni, það verða aðrir mér ritfærari að gera. Samt er af nógu að taka vilji maður á annað borð nefna eitthvað sem stendur uppúr í minningunni - Jói heitinn Sím. var t.d. maður sem hugsaði stórt og þegar hann vildi kaupa skellinöðru fyrir soninn úti í Noregi og flytja heim með Bessanum, þá keypti hann Hondu 100, sem var miklu veglegra hjól en skellinöðrutíkurnar Honda 50. Gallinn var bara sá að Honda hundrað var bifhjól og fékkst ekki skráð sem skellinaðra. Löggan var hins vegar ekkert mikið á ferðinni úti á Hlíðarvegsenda......
Það má líka nefna fjörgamalt NSU apparat sem Ómar Gígju átti. Muni ég rétt vorum við búnir að ýta því hjóli lengri vegalengd en því var ekið þegar yfir lauk. Ég var líka búinn að minnast á RIGA hjólið hans Skarpa Gísla á Kirkjubóli (í pistlinum um mótorhjólasafnið á Akureyri) ennefndi ekki fullt af öðrum skemmtilegum gripum sem til voru í bænum. Óli Þór Guðmunds átti t.d. Hondu 50 af árgerð 1967, sem árið 1972 var þegar orðið antik! Það var nefnilega komið fram að líftími skellinaðra á Ísfirði var frekar stuttur....
Doddi á Essó átti Hondu 50 árgerð 1968, Jón bróðir hans átti Hondu 90 (sem var eins og Honda 50 á sterum), Tóti Högna og Ómar Óla áttu báðir eins hjól, vínrauðar Honda 50 árgerð 1971 (mjög frábrugðnar SS50 hjólunum sem komu 1972)
Það gengu sögur af gömlu Nortonhjóli sem lægi í hálffallinni viðbyggingu við húsið hans Stebba stórsmiðs. Ég held að fáir eða enginn hafi séð það hjól og bræðurnir Halli og Deddi urðu mjög dularfullir á svipinn þegar spurt var um hjólið. Inni í netagerð lá lengi gamalt BSA og einhvern tíma kom með skipi til bæjarins ævafornt og ónothæft ARIEL hjól merkt Ella Skafta. Gaman væri að vita hvað varð um það.
Ég er ekkert að teygja þessa upptalningu meira, nefni aðeins þá sem maður hitti á utanbæjarrápi og keyrði með um tíma, Benna Ben. og Kristján Ólafsson í Bolungarvík og þá bræður Pétur og Marner á Suðureyri sem báðir áttu hjól, muni ég rétt. Jú, það er rétt munað og líka að Pétur var ævintýralega fljótur að stúta sínu....
Þessi pistill átti hins vegar ekkert að fjalla um hjól og því síður um auga, þótt hvoru tveggja hafi verið gerð skil. Hann fjallar um mynd sem ég fann í dóti - raunar tvær - og mátti til að skanna.
Myndirnar eru teknar í Dýrafirði og aftan á þeim er framköllunardagsetningin júlí 1991. Augljóslega eru þetta ekki júlímyndir og á þessum tíma vildi brenna við að filmur lægju svo og svo lengi heima við án framköllunar. Ég veðja því á haustið ´90. Horft er frá þjóðveginum sunnan til í firðinum (Þingeyrarmegin) niður að Ketilseyri, en bærinn sjálfur er utan sjónmáls vinstra megin. Miðað við jarðraskið er verið að gera landfyllingu við Dýrafjarðarbrúna eða því nýlokið. Það er hins vegar báturinn í fjörunni sem er myndefnið:
Þetta er, eins og sjá má, Fjölnir ÍS 177. Þetta var s.k. Svíþjóðarbátur sem hét upphaflega Eldey EA 110 og kom nýr til Hríseyjar árið 1946. Hann var mældur 89 brl. og knúinn 225 ha. June-Munktell vél. Þeir sem lesa þennan hrærigraut minn öðru hverju taka kannski eftir að það er samskonar vél og sett var í Þorstein RE 21 árið 1945 í Gautaborg, og ég skrifaði nokkur orð um á dögunum - sjá HÉR.
Báturinn gekk svo dálítið milli eigenda eins og títt var, skráningar voru sitt á hvað, í Hrísey, Reykjavík og á Akureyri og um tíma hét báturinn Andey RE. Það var svo árið 1955 að Sæbjörg hf. á Þingeyri kaupir bátinn og honum er gefið nafnið Fjölnir ÍS 177. 1959 vék June-Munktell sleggjan fyrir 350 ha. Alpha vél.
Fjölnir var talinn ónýtur og tekinn af skrá 29. nóvember 1972, skv. bókinni "Íslensk skip" e. Jón Björnsson (sjá. 1.bindi bls.96).
Ég man vel eftir þessum bát því hann kom þónokkrum sinnum til Ísafjarðar. Eins sá ég hann stundum þegar farið var í bíltúra til Þingeyrar, og ég man að mér þótti nafnið Fjölnir alveg sérstaklega flott bátsnafn - þetta voru líka flottir bátar, Svíþjóðarbátarnir þótt deilt væri um sjóhæfnina. Fjölnir varð þó allavega 26 ára og alltaf sneri stýrishúsið upp!
Svo er Fjölnir minnisstæður fyrir annað: Þegar gamla Fagranesið (sjá HÉR) brann, líklega 1962, var Fjölnir tekinn á leigu til að annast bílaflutninga um Djúpið. Ég man þetta sérstaklega vel því ég fór með honum ásamt fjölskyldunni í ferðalag og er sérstaklega minnisstæður hífivírinn sem lá frá togspilinu - sem var aftur undir brú - fram í mastur og bómu. Þetta var sver, feitisborinn vír og alveg sérstaklega áhugaverður fyrir gutta sem hafði yndi af að kanna nýja hluti. Á máli fullorðinna hét það að maka sig út í skít!
Ég veit ekki hver ætlunin var með Fjölni þarna í fjörunni við Ketilseyri, en get mér þess til að Sigurður Friðfinnsson bóndi hafi ætlað að nýta eitthvað tréverk úr honum. Hvort það varð veit ég ekki en flakið var síðar brennt í svipuðu ásigkomulagi og það er á myndunum.
Svíþjóðarbátarnir munu hafa haft tvenns konar brú - á Fjölni situr brúin ofan á bátapallinum en á Flateyri var systurskipið Hinrik Guðmundsson (áður Valþór NS 10) og á þeim bát sat brúin mun neðar. Ekki veit ég hvað réði þessarri tilhögun en Borgey SF 57, sem sökk nýbyggð utan við Hornafjarðarós með hörmulegum afleiðingum, hafði samskonar brú og Fjölnir ÍS. Hinrik Guðmundsson ÍS 124 var tekinn af skrá sama dag og Fjölnir ÍS 177, skv. "Íslensk skip" (sjá 2.bnd. bls. 204) og var síðar brenndur í fjörunni á Ingjaldssandi.
Ég vil koma því að, fyrst ég er að nefna Borgey SF, að skv. bátasíðu Tryggva Sig. í Vestmannaeyjum var Borgey annarrar gerðar en þeir tveir sem að ofan eru nefndir þótt útlitið hafi verið svipað. Ég vísa beint í skrif Tryggva HÉR.
Nokkur orð
um annað: Við síðustu færslu hafa verið skrifuð þrjú innlegg. Vegna einhverra
síðuvandræða sem ég þekki ekki til birtist aðeins eitt þeirra, það nýjasta. Hin
tvö eru svohljóðandi:
Frá Hafst1:
"Já þú ert að verða AFI, innilega til hamingju með það"
Frá Kristni:
"loksins að verða virðulegur gamli."
Ég þakka
öllum þremur fyrir innleggin og lofa að reyna að standa mig í hlutverkinu, þótt
sá pistill sem hér fer á eftir gefi kannski sterka vísbendingu um aðra þróun
mála!
Ég ætla ekki að gera stutta sögu langa - eða þannig. Ég veit að mér verður það stundum á en vegna þess að það er í mörg horn að líta þessa dagana og mér finnst stundum eins og lífið sé á hlaupum þá ætla ég að reyna að fylgja eftir og vera stuttorður.
Ég þarf samt að fara aftur til ársins 1977. Raunar allt til ársins 1971 en það nægir að segja um það að ég, eins og fleiri ungir samtímamenn á Ísafirði, þráði ekkert frekar en að eignast skellinöðru. Sumarið 1971 eignaðist ég eina slíka, þá aðeins fjórtán ára. Þetta var dálítið sérstakt apparat, reimdrifið líkt og vélsleði, franskt að uppruna og árgerðin líklega 1967. Framleiðandinn hét Motobécane, gerðin hét Mobylette og muni ég rétt þá komu aðeins tvö slík hjól til Ísafjarðar. Eitt yngra var svo til á Flateyri í eigu Jóa Snæ...
(mynd af netinu)
Ég fékk þetta hjól semsagt notað enda uxu menn uppúr skellinöðrum á tveimur árum þá eins og nú. Ég held líka að ég muni það rétt að Daddi Steina bakara hafi fengið þetta hjól nýtt. Hjólið var í ágætu lagi þegar ég fékk það og þokkalega útlítandi. Ég hafði ekki aldur til að aka svona hjóli svo flestum frístundum var eytt í skúrnum hans pabba á Torfnesinu við að laga smálegt, bóna og pússa. Stöku sinnum stalst ég þó út því á þeim tíma fór löggan í hádegismat og Trausti Bjarna, sem þá var bifreiðaeftirlitsmaður, átti líka sinn matartíma. Maður var í rauninni hræddur við alla sem klæddust einkennisbúningi því menn töluðu saman og einkennisklæddir opinberir eftirlitsmenn gátu allir átt það til að kæra mann fjórtán ára á skellinöðru - eða það taldi ég. Einu sinni skaust ég inn í sund í gamla slippnum og faldi mig því ég sá Óla heitinn toll aka hjá einkennisklæddan!
Á endanum seldi ég hjólið en kaupandinn var svo óheppinn að aka því fyrsta kvöldið ofan í skurð úti á Hnífsdalsvegi - hjólið mun hafa verið ljóslaust og myrkrið svart....
Ég færi mig fram um eitt ár. 1972 eignaðist ég nýja skellinöðru af Honda gerð. Þetta var SS50, sú sem var hvað algengust þá og kostaði 48.250 krónur samkvæmt reikningi. Með henni keypti ég bögglabera og eitthvað fleira af smámunum. Þetta var gullfallegur gripur, blár að lit og ég sá hreinlega ekki sólina fyrir hjólinu......
(mynd af netinu)
Okkur ungu mönnunum á Ísafirði sem áttum skellinöðrur var margt betur gefið en vandað ökulag og þessir fallegu gripir héldu ljómanum sjaldnast lengi. Fljótlega eftir að ég byrjaði að aka hjólinu kallaði pabbi á mig afsíðis á eintal - pabbi var dálítið gefinn fyrir alvarleg eintöl ef hann þurfti að koma einhverju frá sér. Fimmtán ára tittir eru kannski ekkert alltof gefnir fyrir það að hlusta á fullorðna, og hvað þá að taka mark á þeim en þetta eintal okkar pabba skildi mikið eftir - í raun svo mikið að ég vil meina að ég hafi alla ævi búið að því og muni gera um ókomna tíð.
Það sem pabbi hafði að segja var í raun ofur einfalt. Hann sagðist hafa heyrt mig aka hjólinu á fullri ferð og ef ég héldi uppteknum hætti við að skipta um gír þá myndi ég fyrr eða síðar mölva gírkassann: "Það sem gerist inni í gírkassanum er það að verið er að færa afl milli tveggja tannhjóla. Til að þetta sé hægt er kúplað sundur á meðan færslan verður. Ef þú sleppir kúplingunni of fljótt við skiptingu, áður en skiptingunni er að fullu lokið ertu að hleypa vélaraflinu á hálfar tennurnar á hjólunum. Það leiðir fyrr eða síðar til þess að þau brotna og þá er hjólið ónothæft í langan tíma meðan verið er að gera við"
Þetta voru fræðin hans pabba, kannski ekki orðrétt en um það bil. Að eiga ónothæft hjól í langan tíma var nokkuð sem var algerlega óhugsandi - ég lagði mig fram um að skilja þessa hluti og eftir samtalið vandaði ég allar skiptingar. Önnur umhugsun fylgdi svo í kjölfarið. Ég ætla ekkert að tíunda öll smáatriði en ég átti þetta hjól í góðu lagi og vel útlitandi full tvö ár, eða allt til þess að ég fékk bílpróf, hjólið var selt til Reykjavíkur og andvirðið notað til bílakaupa. Á þeim tíma voru jafnaldrarnir flestir búnir að eyðileggja sín hjól, flestir höfðu brotið gírkassa og sumir oftar en einu sinni.
Stundum ganga hlutir í bylgjum og skellinöðrubylgjan sem reið yfir Ísafjörð árin 1971-3 hjaðnaði smám saman. Þem hjólum sem árlega bættust í flotann fækkaði jafnt og þétt. Aftur á móti reis bylgja stærri hjóla og hófst trúlega með tveimur bláum Kawasaki 500 hjólum sem komu nær samtímis til bæjarins.
(mynd af netinu)
Annað átti Torfi lögga, hann hafði nokkrum árum áður átt Honda bifhjól, öllu minna. Kawasaki hjólin komu hálfsamsett í kössum frá Sverri Þóroddssyni kappaksturhetju í Reykjavík, sem flutti þau inn. Halli Ingólfs mun hafa sett hjólið hans Torfa saman og sá eftir það um að halda því "volgu". Hitt hjólið fékk Ásberg Pétursson, jafnaldri minn sem auðvitað hafði ekki aldur til að aka því. Hjá Ásberg voru aðstæðurnar hins vegar þannig að hann eignaðist nýja skellinöðru fjórtán ára og var löngu orðinn leiður á henni. Ásberg og félagar settu hjólið saman sjálfir og notuðu svo hádegismatartíma löggunnar til að skjótast út að aka. Annars var Ásberg yfirleitt andskotans sama hvort löggan var úti eða ekki. Þeir fóru svo "heimsfrægt" ferðalag saman til Reykjavíkur á hjólinu, Ásberg og Víkingur heitinn Hermanns. Í Reykjavík fór löggan ekki í hádegismat.......Ég fékk einu sinni að taka í hjólið hans Torfa löggu, auðvitað án hans vitundar en með Halla Ingólfs uppi á Skíðavegi. Sú eina salibuna skildi eitthvað eftir sem ekki slokknaði.......
Enn liðu ár og nú kemur að 1977, sem nefnt var í upphafi. Það var verslunarmannahelgi og ég var staddur á ferðalagi í Reykjavík með vinkonu, í þeim tilgangi að selja bílinn sem við vorum á og kaupa annan í staðinn.
(mynd af netinu)
Af þessari sölu er mikil saga sem ég segi kannski seinna, en hluti hennar er eftirfarandi: Bíllinn seldist ágætlega, hjá bílasölunni Braut í Skeifunni. Þar innandyra stóð á standara alveg gullfallegt, svart mótorhjól, Suzuki 550GT.
(mynd af netinu)
Hjólið áttu tveir vinir, höfðu fengið það nýtt haustið áður og aðeins ekið því sumarið ´77. Kílómetratalan var rétt um 1600 og ekki var sjáanleg ein einasta rispa á gripnum. Ég var búinn að ganga marga hringi um gólfið í bílahugleiðingum en staðnæmdist alltaf hjá hjólinu. Nú þegar ég var með fullar heldur fjár eftir að hafa fengið þriggja ára gamlan bíl staðgreiddan stóðst ég ekki mátið og keypti hjólið. Sá böggull fylgdi skammrifi að ég hafði ekki mótorhjólapróf - ég var kominn með meirapróf á vörubíl en hjólapróf hafði ég ekki, annað en skellinöðruprófið sem vitaskuld dugði ekki. Hvorugt okkar (þið munið vinkonuna) hafði klæðnað til hjólaaksturs, hvað þá alla leið til Ísafjarðar. Hér varð úr að bæta. Ég fékk annan seljanda hjólsins til að aka því fyrir mig út á Seltjarnarnes til Barða móðurbróður míns, sem þar bjó og réði yfir flottasta bílskúr landsins - ekkert minna! Barði samþykkti að geyma fyrir mig hjólið um tíma. Næst var að finna bíl, því það var nægur afgangur af peningunum. Ég fann ágætan Sunbeam 1250 árgerð 1972 og keypti hann.
(mynd af netinu)
Af þeim bíl er mikil saga, ekki síður en þeim nýselda, sem kannski verður sögð síðar. Af henni segir það eitt nú að við vinkonan ókum vestur á Ísafjörð á bílnum að fríi loknu og er hann þar með úr sögunni (og hún líka skömmu síðar)
Vindur nú þessarri "stuttu" sögu fram um tvær vikur. Á þessum tíma var ég að vinna hjá Pósti og Síma á Ísafirði og hjá okkur hafði verið um skamma hríð "lánsmaður" úr Reykjavík sem hafði komið vestur til að taka kúfinn af þeim verkbeiðnum sem við heimamenn komumst ekki yfir. Þessi náungi hét Kalli, mikill öndvegisdrengur og ekki síðri fyrir það að hann ók miklum Jeepster jeppa, talsvert breyttum en slíkt var nokkur nýlunda vestra.
(mynd af netinu)
Það leið að starfslokum hjá Kalla og leið hans lá aftur suður á Jörfann þar sem P&S höfðu höfuðstöðvar. Það lá því beinast við að grípa tækifærið, fljóta suður með Kalla á jeppanum og aka mótorhjólinu heim. Það var aðeins komið fram um miðjan ágúst og fínt veður til ferðalaga. Vinnufélagi minn hafði mikinn áhuga á koma með og mér fannst ekkert að því að aka tiltölulega óvanur og réttindalaus stóru mótorhjóli frá Reykjavík til Ísafjarðar með mann aftaná!
Það er vægt orðað að segja að Kalli hafi ekið í loftinu suður því orðalagið gefur til kynna að hann hafi "ekið". Kalli ók ekki - hann flaug jeepsternum suður, trúlega á svipuðum tíma og nú tekur að aka leiðina á malbiki og fínu. Við komum suður að kvöldi dags og við vinnufélaginn fengum næturgistingu hjá Barða frænda úti á Nesi. Snemma næsta morgun tókum við saman okkar dót, þökkuðum fyrir okkur, gerðum hjólið ferðaklárt og lögðum af stað. Muni ég rétt var þetta sunnudagur og við höfum líklega verið á ferðinni rétt uppúr átta því götur borgarinnar voru gersamlega tómar. Við höfðum enda gefið okkur að Reykjavíkurlöggan sæti í kaffi um þetta leyti, næturerillinn búinn en dagurinn ekki byrjaður. Ég vildi helst ekki láta nappa mig réttindalausan og eiga á hættu að fyrirgera nýfengnu meiraprófinu!
Það segir svo sem fátt af akstrinum vestur. Veðrið var gott, malbikið náði aðeins upp á Kjalarnes eða þar um bil og nær öll leiðin var því á möl. Það er erfiðara að aka tvímennt, hvað þá á malarvegi svo ekki var um að ræða neinn ofsaakstur á leiðinni. Ég man að hágírað hjólið átti erfitt í Töglunum (kræklunum upp á vestanverða Þorskafjarðarheiði) því þar var að vanda mikil lausamöl, en að öðru leyti gekk ferðin vandalaust. Hjólið var svo til óekið eins og fram var komið og ég hafði ákveðið að þá fyrst yrði tekið út úr því fullt afl þegar við sæum Ísafjörð - kæmum sem sagt fyrir Arnarnesið og á beina kaflann neðan við Arnardalsbæi. Þangað komum við síðla dags og þegar loks kom að því að gefa stóru gjöfina datt út einn strokkur af þremur - þetta var þriggja strokka tvígengisvél en slíkar eru frekar á kerti og það stóðst á endum að þegar gefa átti inn fór það fyrsta! Við ókum inn Kirkjubólshlíð á tveimur strokkum og náðum út í bæ en við innaksturinn í bæinn gaf sig annað kerti og Súkkan gekk síðustu metrana á einum!
Hjólið var svo sett inn í skúr á Urðarveginum hjá pabba og mömmu. Þar var það hreinsað hátt og lágt með tuskum og tannbursta. Það varð svo að venju og þeir gátu endalaust hlegið að tannburstanum, hinir hjólavitleysingarnir ............
Haustið ´77 var með eindæmum gott. Ég man reyndar ekkert eftir veðrinu og fullyrði því um það eins og "elstu mönnum" er tamt. Mín forsenda fyrir fullyrðingunni er einfaldlega sú að við félagarnir ókum mótorhjólum langt fram á vetur. Þetta haust var fjöldi stórra hjóla í bænum, fleiri en nokkru sinni áður. Þrjú hjól samskonar og mitt höfðu verið áður í bænum og a.m.k. tvö þeirra voru þar enn - tvö af þessum þremur áttu Vinaminnisbræður, Gunnar og Hjalti Þórðarsynir, það þriðja átti Jón Grímsson (Jónssonar) Um svipað leyti og ég kom með mitt í bæinn bættist enn eitt við þegar Sigurður Axel (Bóbó) Gunnarsson keypti glænýtt. Þess utan voru nokkur torfæru/götuhjól.
Um hjólamenninguna í bænum þetta tímabil mætti skrifa langan pistil því margir af þessum drengjum voru hreinir ævintýramenn . Ég ætla hins vegar ekki að skrifa meira um það efni því ég ætlaði að vera stuttorður - þið munið.
Veturinn leið og ég vann mér það helst til afreka að aka á milljón kílómetra hraða út Hnífsdalsveg á sólbjörtum, snjólausum síðvetrardegi - illa klæddur í tíu stiga frosti. Frostið fór þannig með hálsinn á mér að næstu mánuði þurfti ég að sækja læknishjálp a.m.k. tvisvar suður til Reykjavíkur auk ótalinna skipta heima við. Ég mátti helst ekki anda að mér köldu og hjólið var því lítið notað þótt oft gæfist tækifæri. Tuskan, bónið og tannburstinn voru hins vegar í stöðugri notkun. Svo sá ég auglýsingu í einu Reykjavíkurblaðanna þar sem óskað var eftir sambærilegu hjóli. Ég hringdi og bauð hjólið. Væntanlegur kaupandi vildi fá myndir og fékk þær. Eftir það voru kaupin ákveðin og kaupandinn kom fljúgandi vestur að sækja hjólið. Hann ætlaði sumsé að aka því suður - eftir öll þrifin!
Ég man enn þá - nákvæmlega - eftir því þegar Ægir Bjarnason rennismiður gekk inn í skúrinn á Urðarveginum og sagði eitt -VÁ-. Svo kom löng þögn. Nú máttu þeir hlæja, vitleysingarnir að tannburstanum...........
Ægir Bjarnason vildi fá að vita hvort mögulega væru fleiri hjól sömu tegundar til sölu, og hafði þá vin sinn syðra í huga. Ég vissi að Bóbó Gunnars var farinn að nefna sölu og hringdi í hann. Hann greip tækifærið og seldi Ægi sitt hjól. Það hafði látið töluvert á sjá eftir nokkrar bommertur hjá Bóbó og eina stóra flugferð inn á sjúkrahústún þar sem Pétur Sig. hafði fengið að prófa með hrikalegum afleiðingum. Pétur var annars þaulvanur hjólamaður af Hondu SL350 en lenti í leiðindskriki í rennusteininum og flaug......
Eftir kaupin af Bóbó kom ekki annað til greina að Ægir æki því hjóli suður. Svarta Súkkan var pökkuð rækilega inn í pappa og plast og sett í flutning. Ægir lagði svo af stað eftir einnar nætur gistingu vestra. Það var vor, vegirnir voru blautir og forugir og þegar ég hitti Ægi seinna sagðist hann hafa komist næst almættinu í suðurferðinni - svo blautur og kaldur sem hann var orðinn þegar hann loks náði heim!
Myndin hér að neðan er önnur tveggja sem teknar voru af hjólinu mínu og varðveist hafa. Hin finnst ekki í augnablikinu en er til ....
Þar með var ég orðinn hjóllaus. Ég var líka "hálslaus" eða þannig og varð að fara mjög varlega í kulda. Í sumarbyrjun keypti ég svo mína fyrstu trillu fyrir mótorhjólspeningana. Af henni er einnig mikil saga sem sögð var í löngu máli fyrir mörgum árum....
Síðsumars ´78 átti ég leið suður. Aðalerindið var ferð til hálssérfræðings en suðurkominn leitaði ég Ægi uppi til að heilsa uppá hjólið. Hann gerði mér þann greiða að fá lánað hjólið (Bóbós) hjá vini sínum og saman tókum við kvöldrúnt um miðbæ Reykjavíkur. Það var í fyrsta og eina skiptið sem ég hef ekið mótorhjóli um miðbæinn og upplifunin var einstök. Svo leið kvöldið, ég kvaddi, þakkaði fyrir mig og lokaði bókinni.........
Fjórtán ár liðu. Árið 1992 - þetta er raunar ágiskun, ég er ekki alveg með það á hreinu en ár til eða frá skiptir engu - var ég að vinna hjá Steiniðjunni hf.á Ísafirði með manni sem ekki kallaði allt ömmu sína. Guðmundur Matthíasson var einstakur vinnufélagi enda með alskemmtilegustu mönnum - og þegar Gumma datt í hug að fá sér mótorhjól þá bara fékk hann sér mótorhjól.
(mynd af netinu)
Þetta var gullfallegt Suzuki (hvað annað?) Intruder 700, stelpulega vínrautt og krómað. Einstaklega fallegur gripur og vel með farinn. Ég fann svo sem alveg hversu grunnt var á dellunni hjá mér en tókst vel að bæla niður enda fjölskyldumaður í stífri lífsbaráttu og lítið pláss fyrir þann fíflagang sem mótorhjól þóttu - ennþá árið 1992. Ég fékk einu sinni að prófa Súkkuna og þótti gaman en líka gott að komast heill og óskemmdur til baka!
Enn liðu mörg ár án þess að ég svo mikið sem hugsaði um mótorhjól. Ég vissi að margir af mínum gömlu félögum höfðu fengið sér hjól "í ellinni", bílskúrsmublur sem sjaldan voru hreyfðar nema í albestu veðrum. Ég spurði einn þeirra hjóllausan hvort hann hygði á kaup. Hann svaraði: "Nei, ég slapp óskaddaður í gegnum þetta tímabil og þakka guði fyrir það" Það leið svo ekki langur tími þar til þessi skoðun breyttist, hann fékk sér hjól og setti almættið í aftursætið. Ég veit ekki hvort Mazzi á ennþá það hjól.....
Gamall vinur og félagi hefur í pistlunum mínum stundum verið kallaður General Bolt-on, og veit sjálfur vel hvers vegna. Fyrst ég er hins vegar farinn að nefna nöfn held ég því áfram. Ásgeir Jónsson í Sandgerði átti mótorhjól hér í eina tíð og honum fór líkt og mörgum, bakterían sat föst og hvarf ekki þótt árin liðu. Ásgeir horfði hins vegar ekki til Japan þegar hjól voru annars vegar heldur til Þýskalands. Þegar hann frétti af einhverjum náunga í Hafnarfirði sem átti BMW 650 torfæru/ferðahjól linnti hann ekki látum fyrr en hann hafði fengið hjólið keypt. Þetta var fyrir einum tíu árum eða svo. Það kom í minn hlut að aka hjólinu frá Hafnarfirði suður í Sandgerði. Þegar þangað kom vildi Ásgeir fá að vita hvernig mér hefði líkað. Mig grunaði nefnilega að hálfur tilgangur ferðarinnar hefði verið að kveikja á bakteríunni hjá mér.
Ég reyndi að vanda orðavalið og komast hjá því að segja Ásgeiri að þvílíka andskotans jarðvegsþjöppu hefði ég aldrei keyrt og ef einhver arða hafi verið eftir að mótorhjólabakteríunni væri hún pottþétt endanlega dauð. Svo feginn væri ég að ferðin væri á enda. BMW hlyti hreinlega að hafa eignast þetta viðrini einhversstaðar langt utan hjónabands......
Ásgeir var nú samt ánægður með hjólið sitt en ók því ekki mikið, einhverra hluta vegna heldur gerði meira af að mála og bóna. Hjólið fékk m.a.s. sinn eiginn upphitaða garðskúr og breyttist smátt og smátt úr því að vera notað Enduro-hjól í klára mublu. Árin liðu og Ásgeir hélt áfram að skoða hjólaauglýsingar - allt þar til maður í smáþorpi á Suðurlandi auglýsti álitlegt hjól - reyndar japanskt - til sölu og var eftir samtal jafnvel tilbúinn að skipta á þýskri jarðvegsþjöppu. Ásgeir fór að skoða og ég fékk að fljóta með. Í skúr hjá seljandanum stóðu nokkur hjól af ýmsum gerðum ásamt því sem átti að selja - og nú vorum við að tala saman!
Þetta var Yamaha V-Star, perluhvítt og leðurskreytt, alveg hrikalega fallegt hjól. Það var augljóst að Ásgeir, sem jaðrar við að vera meiri pervert en ég þegar kemur að mótorhjólanostri, gæti hér engu bætt við. Að liðnum einhverjum dögum voru kaupin gerð, seljandinn skilaði Yamaha hjólinu í garðskúrinn suður í Sandgerði og ók burt á jarðvegsþjöppunni. Er hann þar með eðlilega úr sögunni.
Ekki þó alveg, því einu er við að bæta: Þessi mótorhjólamaður var með fyrir utan hjá sér gamlan númerslausan Benz húsbíl, ákaflega framlágan og lúinn. Þegar ég fann að ég var farinn að hafa meiri áhuga á hjólunum í skúrnum en góðu hófi gegndi þá gekk ég út á hlað og vorkenndi Benzanum. Kannski var það svona hálfgerður ástarblossi, ég veit það ekki. Kannski má lesa eitthvað út úr ÞESSU HÉR?
Nú líður að sögulokum, enda átti þetta bara að vera stuttur pistill, eins og fram kom í upphafi. Ég hef oft komið í heimsókn til generálsins eftir að hann fékk perluhvíta Yamaha hjólið og nokkrum sinnum litið í skúrinn. Hjólið er ekki mikið notað, svipað og hjá mörgum sem hafa verið að fá sér hjól á "seinni hlutanum". Hins vegar er ólíkt meira gaman að aka því en BMW undanvillingnum og dekrið kringum það er algert....sjálfur hef ég gaman af að skoða auglýsingar, aðallega þó bátaauglýsingar en þegar ég var búinn að lesa sömu auglýsingarnar þúsund sinnum langaði mig að breyta til og fór að skoða hjólaauglýsingar. Fljótlega rak ég augun í auglýsingu um hjól með nafni úr fortíðinni - gamlan Breta sem þó er ekki Breti lengur heldur smíðaður á Indlandi með litlum breytingum frá sjötta áratugnum. Semsagt ekki gamall Breti í þeim skilningi heldur Indverji árgerð 2007 en samt gamall Breti - eða þannig. Þetta hjól gat ég hugsað mér að eiga, ekki endilega til að aka því heldur frekar sem stofustáss. Ég hafði samband við eigandann og vildi semja. Hann var ófáanlegur til að slá meira af verðinu en sem nam kóki og pulsu. Það voru slæm mistök því þegar bakterían kviknar eftir þrjátíu og sjö ára dvala er hún margfalt öflugri en fyrr. Ég var ákveðinn í að kaupa hjól og lagðist því yfir allar upplýsingar um þessa tegund sem ég gat fundið á netinu. Útkoman var sú að ég fann aðra gerð áhugaverðari en þetta auglýsta hjól og ákvað að horfa ekki frekar til þess. Sú sem ég vildi fá er illfáanleg hér heima og ég verð líklega að flytja slíkt hjól inn sjálfur í framtíðinni, vilji ég eignast það. Eintak af þeirri gerð sá ég á Flugsafninu á Akureyri á dögunum og það stóð fyllilega undir væntingum.
Ákvörðunin var hins vegar tekin og ég ákvað að fyrst ég væri að falla fyrir freistingunni skyldi ég falla með sæmd - og það gerði ég!
Svo er alltaf spurning hvort menn séu ekki orðnir of gamlir þegar þeir vita varla hvað snýr fram og hvað snýr aftur á mótorhjóli:
Þessar síðustu línur eru skrifaðar á sunnudagsmogni þann 16 ágúst. Í morgun stóð til hjólaferð með Ásgeiri Jónssyni á perluhvíta Yamaha hjólinu eitthvert austur fyrir fjall. Það rignir hins vegar eldi og brennisteini og í slíku veðri eru mublur geymdar inni. Þessum "stutta" pistli lýkur því hér.
Við EH vorum
að koma úr Hólminum eftir tæpa vikudvöl. Fátt er til frásagnar nema ef vera skyldi rokið.....
Í dag er
áttundi áttundi. Árið er 2015 sem þýðir að í dag eru liðin tuttugu og fimm ár
síðan "við" Elín Huld "lögðumst" inn á fæðingardeildina á Ísafirði og
eignuðumst hana Áróru. Ég segi "við" og set það í gæsalappir því þótt við höfum ekki bæði lagst, í eiginlegri merkingu þá var Áróra okkar úthugsað samvinnuverkefni allt frá fyrstu drögum til dagsins í dag. Við höfum heldur ekki hugsað okkur að sleppa af henni hendinni þótt hún sé tuttugu og fimm í dag. Í uppsiglingu er nefnilega nýr kafli, bæði í hennar lífi og okkar. Með þessum nýja kafla, sem væntanlega verður birtur opinberlega um miðjan næsta mánuð, breytist allt - enn á ný. "Samvinnuverkefnið" ætlar nefnilega að setja okkur EH í nýtt hlutverk og þeir sem þekkja tilfinninguna geta rétt ímyndað sér spenninginn á bænum.....
Áróra sjálf - miðjubarnið - hefur alla tíð verið óskabarn hverra foreldra. Ég veit hins vegar ekki hvort við EH höfum verið óskaforeldrar, við höfum sannarlega reynt og viljinn hefur ætíð verið fyrir hendi. Það sem Áróra hefur komist hefur hún samt komist á eigin verðleikum og við viljum trúa því að hún sé aðeins rétt að byrja.....
Við skírn í kapellu HSV á Ísafirði hjá sr. Karli V. Matthíassyni:
Það kom fram í lok síðasta pistils að þegar við EH komum
úr Norðurlandsreisunni (um Stykkishólm) vissum við ekki hversu skammt yrði
stórra högga á milli, og innan viku yrðum við lögð af stað í enn lengra ferðalag. Þannig var að vinafólk okkar búsett austur í Vopnafirði
stóð í bílakaupum syðra. Á þeim bæ var ungur maður að fá bílpróf og eins og
gerist var honum mjög umhugað að eignast eigin bíl. Hann sagðist hins vegar
ekki "vera neinn Toyota-tittur" svo notuð séu hans eigin orð og vildi aðeins
þýskan bíl af þekktri tegund - BMW. Ekki er ég neinn sérstakur BMW aðdáandi en
var heldur ekki ráðandi heldur aðeins ráðgefandi. Feðgarnir eystra fundu
þokkalegt eintak og eftir nokkurn tíma voru kaupin gerð. Ég var svo fenginn til
að sækja bílinn til seljandans og vista hann þar til ferð félli austur. Ekki var nein lausn í sjónmáli og kaupandinn
ungi gerðist æ óþreyjufyllri eftir nýja bílnum sínum. Mæddi þar mjög á
foreldrunum, svo sem títt er enda er það þekkt að vanti ungt fók eitthvað eiga
foreldrar fortakslaust að bjarga öllu.
Þegar það dróst að einhver fyndist á austurleið sem
ferjað gæti bílinn datt mér í hug að slá nokkrar flugur í einu höggi - að ferja
bílinn sjálfur til eigandans, krydda sumarfríið dálítið með öðru ferðalagi á
fallegar slóðir og fá flugferð ofan í kaupið. Ég bauð því fram þjónustu mína
gegn flugferð til baka. Boðinu var tekið og þar sem ég vissi að EH hafði áhuga
á að fljóta með ef mögulegt væri keypti ég fyrir hana flug suður með sömu vél.
Suðurflugið áttum við að morgni sunnudagsins 26. júlí og veðurspá helgarinnar
var góð, þrátt fyrir leiðindaveður norðanlands vikuna á undan - eða allar götur
frá því við yfirgáfum Norðurlandið fyrri laugardag!
Laugardagurinn 25 júlí rann upp, bjartur og sólríkur í
borginni. BMW var ferðbúinn utan við Höfðaborg þegar EH mætti með sinn farangur
og klukkan var nákvæmlega 08:19 þegar lagt var af stað.
Góðviðrið hélst upp í
Borgarnes en í þetta sinn voru lög brotin og áningu í Geirabakaríi sleppt. Við
vorum rétt búin að kyngja morgunmatnum og ákváðum því að aka rakleitt í Staðarskála
og á þar.
Það var þungt í lofti yfir Holtavörðuheiðinni þó ekki
væri þar þoka líkt og tíu dögum áður þegar við ókum yfir hana á sjúkrabílnum.
Þegar að Staðarskála kom vorum við enn ekki orðin nægilega ferðaþreytt til að
stoppa og ákváðum því að halda áfram til Blönduóss. Ég má til að skjóta því inn
að BMW- inn reyndist prýðilegur ferðabíll þó orðinn væri jafngamall nýja
eigandanum, eða sautján ára. Ekki var merkjanlegt í honum slit eða þreyta enda
kominn úr góðum höndum og hafði ekki verið kappaksturbíll, eins og títt er um
eldri BMW hér syðra. Við lögðum af stað úr Rvk með fullan bensíntank og í
Staðarskála var engin eyðsla merkjanleg á mæli. Við héldum áfram til Blönduóss
á fullri ferð......
Á Blönduósi var glaða sólskin og hæg gola. Á N-1 stöðinni
var talsvert af ferðafólki, m.a. par frá Skotlandi á tveimur BMW ferða-mótorhjólum.
Við settumst inn, fengum okkur kaffi og kökubita og lituðumst um eftir
ferðahandbók, sem okkur vanhagaði um. Ekki fundum við rétta bók en þó aðra
sæmilega í staðinn. Elín Huld pósaði við bílinn en ég þóttist ætla að mynda
gamla, bláa Bensann í bakgrunni:
Tuttugu mínútum síðar kvöddum við Blönduós. Enn skein
sólin á okkur og við ókum í afbragðs veðri hefðbundna leið fram Langadal, yfir Vatnsskarð og um Varmahlíð
norðurúr. Það var þungbúið á Öxnadalsheiðinni og niður dalina en á Moldhaugahálsi
vorum við komin aftur í glampandi sól. Inn á Olís - stöðina á Akureyri renndum
við á slaginu eitt eftir fimm tíma úr Rvk mínus Blönduósstoppið. Hjá Olís
fylltum við bílinn af bensíni og fundum út að á 390 eknum kílómetrum hafði hann
eytt 24,5 ltr. Einnig keyptum við okkur þokkalegan hádegisverð og renndum því
næst í rólegheitum gegnum bæinn sem iðaði af lífi enda skemmtiferðaskip í höfn.
Ég nefndi í síðasta pistli að ég hefði gripið í tómt á
Mótorhjólasafni Íslands þegar ég ætlaði að kaupa þar bol. Nú gafst annað
tækifæri og það var auðvitað gripið. Út fór ég með svartan T-bol merktan safninu
í fyrir og með trúarjátningu bifhjólamannsins í bak. ( Ég á enn eftir að
útskýra hvað mér gekk til með kaupunum en sú skýring kemur innan nokkurra daga)
Frá safninu renndum við austuryfir Eyjafjarðarbrúna, réttum klukkutíma eftir
komu.
Áfram sól, áfram blíða, rétt eins og almættið hefði
ákveðið að bæta okkur upp brákaða sumarferðaáætlunina með því að gera aðrar
ferðir eins stórkostlegar og mögulegt væri. BMW- inn sveif áfram
fyrirhafnarlaust, fjörugur eins og kálfur enda sloppinn úr stórborginni eftir
margra ára innanbæjarsnatt eiganda í eldri kantinum. Við Goðafoss var margt um manninn í sólinni
og við vegamótin hjá Laugum í Reykjadal stóð puttalingur og veifaði. Við höfum
oft tekið upp puttaferðalanga og þar sem við vorum með tómt skott gerðum við
það einnig nú. Puttann átti ung, þýsk dama sem hafði haldið til á Akureyri en
ætlaði í skotferð til Mývatns að hitta kunningja. Henni fannst lágur
hámarkshraðinn á íslensum vegum miðað við þýsku hraðbrautirnar en sættist á að
vegirnir væru raunar á engan hátt sambærilegir. Það kom okkur svo gríðarlega á
óvart þegar það kom upp úr dúrnum að hún þekkti ekkert til Færeyja og vissi
ekki að þær væru yfirhöfuð til! Við skrifuðum niður fyrir hana netfang og annað
sem þurfti til upplýsingar og skipulagningar fyrir næstu Íslandsferð!
Þýska daman varð eftir við Reykjahlíð en við héldum áfram
að jarðböðunum og áðum þar stutta stund. Til tals kom að skella okkur ofaní en
eftir umhugsun ákváðum við að geyma það til næsta sumars.
Á bílastæðinu stóð þessi höfðingi og sýndist á sænskum númerum. Þeir eru ekki allir upp á milljónir, ferðabílarnir sem rekast hingað til lands á sumrin og stundum hvarflar að manni sú spurning hvort pissukeppni í ferðagræjubúnaði sé kannski séríslenskt fyrirbrigði:
Klukkan tifaði og
austur í Vopnafirði beið ungur maður eftir bílnum sínum. Við héldum því enn af
stað austur um og ókum um gróðursnauð öræfin undir þykku skýjateppi - sólin hafði
ákveðið að hvíla okkur um stund. Það leið heil eilífð þar til við komum að
vegamótunum niður í Vopnafjörð, svo langur tími að ég fann sjálfan mig eldast!
Við höfðum hins vegar ekki langt ekið til austurs þegar sólin tók að skína aftur og
ég yngdist á ný.
Við höfðum ekki ekið þennan nýja veg fyrr og vorum hissa
þegar við áttuðum okkur á hvernig hann lá. Nú eru sérstök vegamót niður í
Hofsárdal, sem áður var aðalleiðin niður í Vopnafjörð. Nýi vegurinn liggur
beint af Möðrudalsöræfunum niður Þverfellsdal og Vesturárdal og ofan við þorpið
í Vopnafirði eru svo vegamót - til hægri niður í þorpið en beint áfram til
Bakkafjarðar. Við beygðum og ókum gegnum þorpið inn í sveit. Klukkan var
nákvæmlega fimm þegar við renndum í hlaðið að Svínabökkum, þar sem fólk var úti
við í heyskap. Við fengum sumsé að vita að þessi stórkostlegi laugardagur væri
fyrsti sólardagurinn í a.m.k. mánuð!
Nýi eigandinn var að vonum glaður með bílinn sinn en
heyskapurinn gekk þó fyrir öðru og við ákváðum að skola af okkur ferðarykið
(eins og það hét meðan enginn vegur var malbikaður) með heimsókn í
Selárdalslaug. Eftir kaffisopa fengum
við því lánaðan bíl húsfreyjunnar - enda vorum við búin að skila af okkur
BMW-inum - og ókum aftur út í þorp og áfram upp í dal. Í Selárdalslaug var mátulega
fámennt, laugin sjálf er framúrskarandi eftir nýjustu viðbætur og við lágum í
bleyti allt fram undir kl. 20 þegar loka skyldi. Þegar við komum aftur heim að Svínabökkum var
komin steik í ofninn og á tilsettum tíma voru feðgar kallaðir frá heyverkum í
mat. Kvöldið leið og undir háttatíma litum við á safnið sem húbóndinn hefur
smátt og smátt verið að koma sér upp í gamla íbúðarhúsinu á bæjarhlaðinu.
Það eru sögur tengdar þessum ASSIS brúsum, sögur sem stundum eru rifjaðar upp í góðu tómi. Kannski man einhver eftir plastbragðinu af þessum appelsínusafa?
Svo voru það kisurnar. Kannski man einhver sem las pistlana um Færeyjaferðina (sjá hér til hægri hliðar) eftir henni Sultu, sem Elín Huld féll fyrir í fyrrasumar? Sultukrílið dafnar prýðilega hjá EH í Reykjavík enda dekruð úr hófi fram. Ég má til að birta myndir sem teknar voru í heimsókn okkar að Svínabökkum í fyrrasumar, þegar Sulta var tekin inn í fjölskylduna:
Stórfjölskylda Sultu er náttúrlega á Svínabökkum og EH átti í harðri baráttu við sjálfa sig þegar hún skoðaði þessa litlu "frænku" sem kúrði í kassa með systrum og bræðrum:
Þessi var líka alger "heartbreaker" en var þegar kominn með heimili og því ekki á lausu:
Við áttum suðurflug frá Egilsstöðum kl. 10:40 á sunnudagsmorgni
og dagurinn hófst líkt og laugardagurinn: Glampandi sól og heiðríkja, stórkostlegur
dagur til heyverka. Það kom í hlut húsfreyjunnar að aka okkur niður í
Egilsstaði og leiðin var sú sama og við höfðum komið daginn áður, á nýjum,
malbikuðum vegi. Það eru u.þb. 135 km milli Vopnafjarðar og Egilsstaða sé þessi
leið farin - leiðin um Hellisheiði eystri er mun styttri en að sama skapi
seinlegri - og mér fannst vegurinn algerlega endalaus. Þegar niður á Jökuldalinn
kom áttaði ég mig á því að þá leið höfum við ekki ekið síðan 1985! Við fórum um
austurslóðir 2004 norðan frá og ókum þá gamla Vopnafjarðarveginn í blindþoku
niður Hofsárdal og Hellisheiði eystri yfir í Hérað. Aftur var ég þarna á
ferðinni 2010, þá sunnan að og ók frá Egilsstöðum niður Jökulsárhlíð og enn
yfir Hellisheiðina til Vopnafjarðar. Þá var verið að gera nýja veginn um
Vopnafjarðarheiði en ég ók fram Hofsárdalinn og inn á nýja veginn ofantil. Loks
vorum við EH á ferðinni þarna í fyrrasumar, á heimleið frá Færeyjum og ókum þá
frá Borgarfirði eystri þvert yfir Hérað á Lagarfossvirkjun og um Hellisheiði í
Vopnafjörð en þaðan um Bakkafjörð og Melrakkasléttu vestur um. Jökuldalurinn,
sem þarna heilsaði sólbaðaður í sumarbúningi var hreinlega fyrir okkur ókannað
land! Það er alveg dagsljóst að á þessum slóðum þurfum við að gefa okkur góðan
tíma á næstu árum.
Við mættum á flugvöllinn vel innan tímamarka og kvöddum
húsfreyjuna á Svínabökkum, sem átti eftir að aka alla þessa óraleið til baka.
Fyrir okkur lá klukkutíma suðurflug og þegar gengið var til vélar vildi EH fá
að taka "sögulegar" myndir. Núorðið fljúgum við afar sjaldan innanlands og þar
sem Flugfélag Íslands hefur ákveðið að skipta Fokker vélunum út fyrir aðra
tegund var eins víst að þetta væri okkar síðasta flugferð með Fokker. Okkur
leið dálítið eins og við værum að kveðja gamlan vin í síðasta sinn, svo oft
flugum við með þessum fjalltraustu vélum milli Reykjavíkur og Ísafjarðar, meðan
við bjuggum þar.
Flugið var átakalaust en á leiðinni var að mestu skýjað
og sást lítt niður. Þó rofaði dálítið til öðru hverju yfir uppsveitum
sunnanlands og Þingvallavatni. Í
aðfluginu að Rvk- flugvelli sýndust okkur blautar götur borgarinnar. Eftir að
hafa heimt töskur og fengið okkur kaffibolla röltum við til bíls sem við áttum á
stæði við völlinn. Þegar við ókum út í
borgarumferðina skall yfir þvílíkur rigningar - brotsjór að við sáum okkar
óvænna og tókum strax strikið út úr bænum aftur, lengra til vesturs þar sem sýndist
bjartara. Við slógum ekki af fyrr en á sundlaugarbakkanum í Sandgerði þar sem
Vopnafjarðarsólin skein glatt. Eftir sund þáðum við kaffi hjá Ísfirðingi og
Vopnfirðingi sem búa saman í Sandgerði. Það var farið að nálgast kvöldmat þegar
við ákváðum að slá botninn í helgina, kvöddum og ókum heimleiðis.
Það var áður
komið fram að ég lagðist í flakk norður í land á dögunum, en ferðasagan var enn
óskráð. Því skal úr bætt.
Forsagan er sú að ég átti tveggja vikna frí og hafði fyrir löngu ætlað að verja því á ákveðinn hátt. Allur undirbúningur hafði miðast við að draga Stakkanesið vestur á Ísafjörð og eyða viku til tíu dögum norður í Jökulfjörðum. Mér fannst ég ekki hafa farið nóg um það svæði þegar ég flutti suður og hafði ákveðið að gera nú eina góða ferð þangað - svona að lokum. Ég var búinn að undirbúa þetta og skipuleggja sem best ég mátti og hlakkaði mjög til.
Svo brast á þetta dæmalausa "sumar" sem búið er að vera á vestan- og norðanverðu landinu og það var sýnt að í Jökulfjörðum yrði lítið gaman að ganga um, samanborið við það sem best gerist. Þegar fríið mitt hófst, þann fjórða júlí voru firðirnir enn að koma undan snjó enda vart hægt að tala um neina leysingu sökum kulda. Ég átti svo sem að vita betur en að taka frí svona snemma en á öðru var ekki völ, því miður. Þegar ekki horfði til neinnar breytingar á tíðarfari kringum 20. júní var ekki um annað að velja en slá þessa fyrirhuguðu ferð af þetta árið.
Varaáætlun fól í sér nokkurra daga ferðalag norður á Strandir, allt til Ófeigsfjarðar. Ég ætlaði að grípa einhverja góða daga af þessum fjórtán frídögum og reyna að gera virkilega fína ferð. Þegar fríið hófst átti ég nokkur verkefni hér heima óunnin og gekk í þau. Þannig fuku fjórir fyrstu dagarnir og það stóðst á endum að þegar ég gat lagt af stað var hann genginn í norðaustan kaldaskít á Ströndum. Þar er lítið gaman að vera í slíku tíðarfari og þegar gengið var á seinni frívikuna án þess að veður þar nyrðra lagaðist varð að grípa til annarra úrræða.
Mér fannst tvennt koma til greina: Annarsvegar að ferðast með suðurströndinni nokkra daga allt austur á Hornafjörð og svo sömu leið til baka. Á þeim slóðum var þokkalegt veður. Hinn möguleikinn var að setja undir sig hausinn, klæðast lopapeysunni, túra Norðurlandið til Akureyrar og aka svo stystu leið til baka. Mér fannst einhvern veginn að Hornafjarðarferð gæti ég tekið á langri helgi í vinnunni, Norðurlandsferð yrði tímafrekari svo það var ákveðið að ráðast í hana. Brottfarardagur skyldi vera miðvikudagurinn 15. júlí.
Á sama tíma hafði nýstúdínan Bergrós Halla ákveðið að bjóða kærastanum í óvissuferð á Snæfellsnesið. Hún leitaði fanga hjá föður sínum varðandi ferðaáætlun og áhugaverða staði. Hafði erindi sem erfiði en ferðaplanið var þannig uppsett að ekki var bjóðandi bílkrílinu sem hún hefur til umráða. Því var ákveðið að hún fengi Grand-Vitara lánaðan til farar. Sá bíll telst raunar vinnubíllinn minn og "holningin" á honum var í stíl við það. Þriðjudagskvöld og sólríkur miðvikudagsmorgunn fóru í að gera bílinn boðlegan ungu fólki í ævintýraleit og það var liðið að hádegi þegar þau lögðu af stað. Þá var sjúkrabíllinn næstur og þegar hann var ferðaklár og rennt var út úr bænum sýndi klukkan 13:20. Við vorum þrjú í för, þau Edilon Bassi og Elín Huld áttu hvort sinn stað um borð. Fyrsta stoppið var lögáning í Geirabakaríi í Borgarnesi og Reykjavíkursólin skein þar enn í dansi við andskotans gjóluna sem alltaf virðist blása í Borgarnesi!
Það var sæmilega bjart fram Norðurárdalinn en þoka og regnúði á Holtavörðuheiðinni. Svo neðarlega lá þykknið í Hrútafirðinum að útvarpsloftnetið skar rönd í grámann. Sjálfur fjörðurinn hafði kunnuglegt, hvítt yfirbragð. Það var semsagt skítaveður í Hrútafirðinum. Það hvarflaði ekki að okkur að stoppa.
Loftnetsröndin í þokuþykkninu lá allt til Blönduóss. Þar höfðu máttarvöldin ákveðið að gera hlé og Reykjavíkursólin skein á okkur við ÓB- dæluna. Bassi fékk göngutúr um gamla þorpið og við í staðinn bíltúr um það yngra. Frá Blönduósi var ekið út með Húnafirði áleiðis að Þverárfjallsvegamótum og beygt þar inn á. Á fjallinu var blindþoka og skyggnið nær ekkert á köflum. Einu bílarnir sem þar gátu ekið á fullri ferð voru nýir Range-Roverar. Það er aðdáunarvert hversu miklum hraða slíkir bílar geta ekið á við verstu aðstæður, s.s. nýlagða klæðningu, aurbleytu, hálku eða svona blindþoku.
Svo lækkuðum við flugið niður af Þverárfjalli og komumst undir þokuna. Meðfram bakhlið Tindastóls var þokkalega bjart en þegar við komum til Sauðárkróks var þar glampandi sól! Almættið hafði rofið gat á þekjuna svo sólin, sem fylgt hafði okkur að sunnan, gæti skinið hvar sem við færum út úr bíl. Við gerðum Sauðkrækingum (og öðrum ferðamönnum) þann greiða að setja bílinn niður á tjaldsvæðinu.
Á Sauðárkróki er matsölustaður sem heitir því skrýtna nafni "Hard Wok Café" og á eflaust að vísa til annars sem til var hér syðra á árum áður og hét svipað. Þangað stefndum við til "gala" kvöldverðar. Ég fékk mér dýrindis flatböku að hætti hússins en EH pantaði "hammara" og hafði eftirá á honum ákveðna skoðun sem ég birti ekki, en endurtek aðeins að flatbakan var dýrindis og stend við það. Eftir kvöldmat heimsóttum við fyrrum vinnufélaga og frú, sem búsett eru í mynni Hjaltadals. Þar eyddum við bróðurparti kvöldsins en síðasta hluta þess í að koma okkur fyrir á tjaldsvæðinu og í gönguferð um bæinn. Það var dálítið merkilegt að þótt áliðið væri kvölds var fólk á þónokkrum stöðum að vinna í görðum eða álíka utanhússvinnu. Mögulega lá skýringin í veðrinu, sem þrátt fyrir loftkulda var ákaflega gott - lágskýjað og ýmist hægar golustrokur eða stafalogn. Það vakti líka talsverða athygli að hvar sem við gengum leit fólk upp frá verki og bauð gott kvöld með brosi. Það gerist alls ekki allsstaðar en kannski eru Íslendingar glaðlyndari frá vestri til austurs....hver veit?
Svo lagðist nóttin yfir og lá allt til morguns - eða þannig. Fimmtudagurinn lofaði góðu þó þokan héngi enn í miðjum Skagafjarðarfjöllunum og lofthitinn léti á sér standa. Það virtist bjartara út til sjávar og þangað lá leið okkar þennan morguninn. Þ.e. ekki á sjó heldur út með sjó.
Eftir heimsókn í eitt besta bakarí heims ókum við út úr bænum norðantil, út Reykjaströnd í átt að Grettislaug. Fyrir tíu eða ellefu árum var ég á ferðinni þarna, einn á húsbílnum sem þá var. Sú ferð var farin til að skoða rústir Evanger-verksmiðjunnar í Siglufirði og var skrifuð í smáatriðum á sínum tíma. Frásögnin var ein þeirra sem hurfu af netinu þegar 365Miðlar lokuðu tveimur bloggkerfum fyrir skömmu og er ekki aðgengileg lengur. Grunnurinn mun þó vera til -HÉR- (merktur "Frá 28.08.´06"). Í þeirri ferð reyndi ég að skoða Grettislaug en varð frá að hverfa vegna veghliðs sem lokaði veginum. Síðar frétti ég að ferðafólki hefði verið ætlað að opna hliðið og loka því aftur en um það voru engin skilti og lokað hlið þýðir í mínum augum lokað hlið. Þess vegna sneri ég frá. Nú skyldi reyna aftur og nú voru engin hlið! Svo var ég líka með Elínu Huld, sem aldrei tekur nei fyrir svar og lætur engin hlið stoppa sig.......
Það var svo þessi sama Elín Huld sem galaði upp yfir sig þegar við ókum um utanverða ströndina. Neðan vegar, utan míns sjónmáls lá nefnilega "kind með allar lappir upp" eins og það var orðað í galinu. Hún hefur áður komið auga á afvelta kind í Leirársveit syðra og sent mig út í móa til að snúa við. Þetta er að verða nokkuð algengt á okkar ferðum því fyrir nokkrum árum sneri ég einni tvílembu rétt utan vegar á Steingrímsfjarðarheiði. Þessi skagfirska, sem EH sá í svip var einnig tvílembd og lömbin stóðu hjá. Kindin virtist búin að liggja lengi, ef marka mátti fótaburðinn þegar ég hafði snúið henni. Hún var mjög vönkuð og tók drjúga stund að fá hana til að hreyfa sig. Loks hökti hún meðfram girðingu góðan spöl og var þar með útskrifuð af gjörgæslu og treyst til eigin endurhæfingar.
Það birti heldur í lofti er utar dró og úti við Reyki var sólskin og hægur vindur. Það var slæðingur af ferðafólki við Grettislaug, nokkrar "gistieiningar" voru á afmörkuðu tjaldsvæði ( "gistieining" er nýyrði í ferðamáli og þýðir, skv. gjaldskrá sumra tjaldsvæða "tjald, tjaldvagn, fellihýsi, hjólhýsi eða húsbíll") og nokkrir bílar á bílastæði við þjónustuhús. Svæðið var hreinlegt og snyrtilegt og lagt hefur verið í talsverðar framkvæmdir, bæði við aðstöðu ferðamanna og hafnaraðstöðu fyrir Drangeyjarferju sem gengur frá staðnum. Við tókum til sundföt, greiddum gjaldið og lögðumst í bleyti.
Eftir um hálftíma laugarlegu var komið að brottför. Við yfirgáfum Grettis - og Jarlslaugar fullviss um að okkar heimsóknir yrðu fleiri. Á bakaleiðinni stöldruðum við við hjá gimbu sem enn virtist talsvert vönkuð. Við létum hana afskiptalausa og ókum áfram inn strönd til Sauðárkróks. Í K.S. fengum við snarl í síðbúinn hádegismat og nesti en héldum svo af stað áleiðis út með Skagafirði austanverðum, út Fljót og að Sólgörðum.
Þar er heimavistarskóli og sundlaug, ein þeirra lauga sem ekki höfðu fengið sitt merki í kortabókinni gömlu og góðu. Laugin opnaði kl. 16 og við vorum á þröskuldinum tíu mínútur yfir. Þetta er fínasta laug, ágæt búningsaðstaða og góður pottur. Laugin sjálf var svo volg að hún var eiginlega nær því að vera pottur sjálf. Laugargestir voru aðeins fimm til sex í upphafi en var að fjölga nokkuð þegar við hurfum á braut til næsta áfangastaðar - Siglufjarðar.
Í Strákagöngunum lentum við í atviki sem benti til að sumir ferðamenn ættu í alvarlegum vandræðum með að hugsa rökrétt. Eins og þeir vita sem til þekkja eru Strákagöngin einbreið með útskotum sjávarmegin. Um miðju gangnanna sáum við ljósagang framundan og að eitthvað var greinilega ekki eins og það átti að vera. Þegar við nálguðumst sáum við að í göngunum var heil sveit "gistieininga" á leið frá bænum og meðalstór fólksbíll var að reyna að mæta lestinni. Það gekk eðlilega mjög illa þar sem útskotin eru lítil og rúma vart meira en tvo fólksbíla. Við sáum í hendi okkar að útilokað væri fyrir okkur að mæta hersingunni, bökkuðum í myrkrinu heila lengd milli útskota og komum okkur fyrir inni í því næsta - öfugu megin á veginum. Ég þakkaði mínum sæla fyrir að vera ekki með neitt hangandi aftan í sjúkrabílnum en raunar hjálpuðu ljósin frá "gistieiningunum" nokkuð til , svo og ljós frá bíl sem kom aftan að okkur inn í göngin en sá sitt óvænna og flúði strax í útskot! Þegar lestin loks rann hjá minnir mig að ég hafi talið þrjá bíla með hjólhýsi og einn húsbíl. Allt gekk það slysalaust en eftir situr spurningin: Hvað er fólk að hugsa sem leggur af stað í lest inn í einbreið göng með útskotin sín megin? Utan við gangnamunnana eru skilti sem gefa þetta til kynna með örvum, muni ég rétt. Það hlýtur hver hugsandi ökumaður að sjá í hendi sér að það er útilokað að koma fjórum svona "gistieiningum" í útskot í einu og því eðlilegt að slíta svona lest dálítið í sundur svo hver geti notað eitt útskot ef þarf. Ég geng út frá því að allir fjórir hafi verið í samfloti, eða einhver hluti þeirra því það er útilokað að þeir hafi farið svo strjált inn í göngin að einn hafi ekki séð annan fara inn. Það hefði ekki þurft nema svona þrjár mínútur milli vagna svo allt hefði gengið eins og smurt. En það þurfti auðvitað smá hugsun líka..........
Á Sigló var verið að setja upp snjóflóðavarnir hátt í hlíðinni ofan byggðarinnar og þyrla var í stöðugum ferðum milli flugvallarins og hlíðarinnar. Uppi undir klettum glitti í óranslitan mannskap sem tók við grindunum og festi þær. Við lögðum bílnum á stæði og "tókum til fótanna". Okkur fannst nýja hótelið glæsilegt en urðum vör við að ekki voru allir heimamenn sammála. Þá það. Húsið er lágreist og látlaust, málað í látlausum lit og æpir ekki á nokkurn hátt upp yfir sig þrátt fyrir stærð og staðsetningu. Bæjarprýði í þegar mjög fallegum bæ, fannst okkur.
Það var búið að skella Síldarminjasafninu í lás enda klukkan langt gengin í sex og reyndar komið að því að fá sér í gogginn. Við settumst inn á Rauðku og pöntuðum ágætan mat í rólegheita umhverfi. Á eftir var ágætt að setjast niður í góðum félagsskap og melta málin örlítið.....
Eftir matinn var svo ekið dálítið um efri götur bæjarins en stefnan loks tekin fram Skútudal og inn í Héðinsfjarðargöngin. Þar var ekkert draghýsahavarí enda tvöföld göng, og í Ólafsfirði vorum við nokkrum mínútum síðar. Þar var ætlunin að heimsækja Lóló frænku á Hornbrekkuveginum en enginn svaraði. Við athuguðum tjaldsvæðið - sem skv. merkingum var í lagfæringu og því aðeins opið að hluta - en flugnasveimir og afar vond lykt í loftinu beindu okkur frekar til Dalvíkur. Lyktin var svona sambland af hausaþurrkunarlykt, rauðmagareykingu og brennandi sorphaugum (en þá lykt þekki ég flestum betur sem fyrrverandi sorphaugabrennuvargur frá Ísafirði!) Þess vegna var sjúkrabílnum ekið í skyndi frá Ólafsfirði, svo hratt sem í útkalli væri (nújæja.....) og ekki skrúfað fyrir gasið fyrr en við Hól við Dalvík. Þar var mun betri lykt, og eftir að hafa gengið frá bílnum á þunnt setnu tjaldsvæðinu var peysuvæðst og gengið í bæinn. Það er alltaf gaman að koma til Dalvíkur, bærinn er snyrtilegur og húsum vel við haldið. Svo kom á óvart að hitta á götu gamlan kunningja (sem að vísu er nær landsþekktur að endemum) og spjalla við hann stutta stund. Spjallið var raunar nær eintal - okkar hlutverk var að hlusta á frægðarsögur af viðskiptum ýmisskonar - við konur og með lausafé. Nóg um það, eins og maðurinn sagði. Við bryggju vaggaði þetta systurskip Stakkanessins og tvö önnur lágu nærri, annað rautt og hitt gult.
Hann stóð inni í garði, þessi en virtist vel haldinn að öllu leyti og tilbúinn í allt:
Þokan var á hægri leið niður hlíðarnar og kvöldið leið hratt. Það hillti undir háttatíma og þar sem áætlun morgundagsins - föstudags - var stíf, gengum við til náða.
Það var svalt um nóttina í sjúkrabílnum enda lítið kynt og hitamælirinn gaf til kynna 3,4 gráður um nóttina. Það voru þó allavega plúsgráður! Edilon Bassi hafði fundið fyrir gólfkulda þrátt fyrir góða mottu og vildi hvergi annarsstaðar vera en til fóta!
Morguninn heilsaði með sól gegnum skýjarof, fallegur morgunn í upphafi frábærs dags. Við áttum tjaldsvæðið ógreitt, gengum því upp í sundlaug og gerðum upp. Á kvöldgöngunni höfðum við tekið eftir nýju kaffihúsi í gamla bíóinu, kenndu við Bakkabræður. Þangað stefndum við í morgunkaffi.
Kaffihús Bakkabræðrareyndist einstakur staður, allur skreyttur myndum og dóti í anda þeirra bræðra.
Í bakherbergi stóð svo forseti vor og sveitungi minn, og studdi hendi á stól. Hann var raunar hálftrénaður karlinn en flottur samt eins og flestir Ísfirðingar!
( Ég bið afsökunar á myndunum, þær eru teknar á lélegan síma og þetta einstaka kaffihús verðskuldar miklu betri myndir)
Frá Kaffihúsi Bakkabræðra var stefnan sett áFriðland fuglannaað Húsabakka í Svarfaðardal. Þar hefur verið sett upp skemmtilegt fyrirbæri sem í senn er sýning, safn og fræðslusetur. Að Húsabakka vorum við komin rétt um hádegisbil og höfum líklega verið langt á annan tíma að skoða okkur um þar, enda margt að skoða fyrir fuglaáhugafólk.
(Framan á þessum litla kassa stóð "Furðufugl". Þegar hann var opnaður horfði maður beint í lítinn spegil!)
Síðan var strikið sett á Akureyri. Einhvers staðar á leiðinni rúllaði kílómetrateljari sjúkrabílsins í skemmtilega tölu, og af því ég er sérstakur áhugamaður um skemmtilegar tölur á teljurum var stöðvað og tekin mynd:
Inn Eyjafjörðinn var sólskin en þykkir bakkar héngu í hlíðunum beggja vegna. Fyrsti áfangastaður okkar var menningarhúsið Hof, þar sem yfir stóð myndlistarsýning Þorra Hringssonar. Þorri tengist okkur EH fjölskylduböndum, góður drengur og snillingur með pensilinn. Við skoðuðum sýninguna og fengum okkur kaffi í teríunni.
Eftir sýningu og kaffi skildu leiðir - EH tók hund og taum og gekk í bæinn en ég ók inn bæinn að Flugsafninu. Þar var fámennt innandyra og gott næði til að skoða.
Að skoðun lokinni var aftur ekið til bæjar og hringt í Elínu Huld. Hún var á gangi með Bassa nærri miðbænum og þar hittumst við aftur. Á Akureyri stóðu yfir Hjóladagar, viðburður mótorhjólamanna og EH hafði þá þegar hitt vestmanneyska vélstjórann, skipa - og skipsflakaáhugamanninn og mótorhjólamanninn sem sigldi með mér á dögunum við Stykkishólm (og skrifað hefur verið um hér neðar). Ekki hitti ég hann þó sjálfur enda mikið um að vera og hver upptekinn við sitt.
Við áttum heimboð í kvöldmat hjá frænda EH, Ólafi Sveinssyni myndlistar- og mótorhjólamanni. Það leið óðum að kvöldmat og við bönkuðum uppá hjá Óla. Hann var á kafi í matargerð en betri helmingurinn, Aðalbjörg Jónsdóttir dýralæknir var á þeysingi úti í sveit. Hún birtist þó síðar og hjá þeim áttum við góða stund. Síðla kvölds, þegar komið var að því að setja sig niður fyrir nóttina, fluttum við sjúkrabílinn inn á tjaldsvæðið við Þórunnarstræti. Þaðan gengum við enn í bæinn með Bassa og fengum okkur ís undir nóttina! Enn hélst þurrt en himinninn var kolgrár og virtist allra veðra von..
Hann fór niður í rúmar fimm um nóttina og það var eiginlega engin leið að skreiðast á fætur fyrr en búið var að kynda sjúkrabílinn hressilega upp með gasinu. Morgunsólin hjálpaði svo til við að ná hitanum upp hið ytra. Í stað hefbundins morgunmatar var svo haldið í morgunkaffi í bakaríinu við lækinn - þessu sem stendur rétt ofan við Rúmfó verslanakjarnann. Þaðan lá leiðin að Mótorhjólasafni Íslands. Þar var furðulega fámennt miðað við helgarviðburðinn en skýringin reyndist vera sú að allir mótorhjólamenn voru staddir við keppnisbrautina uppi í hlíð þar sem fram fór dagskrá Hjóladaga. Við EH áttum því safnið útaf fyrir okkur. Það var bæði gott og slæmt, við höfðum allt heimsins næði til að skoða en vantaði sárlega leiðsögn fróðari manna eins og Tryggva Sig. og Óla, sem báðir voru eðlilega uppteknir. Safnið sjálft er bæði stórskemmtilegt og ákaflega fróðlegt. Forsaga safnsins - tilurð þess og bygging - tengist raunar sorglegum atburði og er sérstök deild safnsins lagður undir hlut þess manns sem kalla má "kveikjarann" að því. Sjá HÉR og HÉR
Þetta fagurgræna Kawasaki hjól er ísfirskt - þ.e. eigandinn er ísfirskur, búsettur á Ísafirði en geymir hjólið á safninu:
Næstu tvær myndir eru úr "Kvennadeildinni" sem er raunar sérsýning um konur og mótorhjól. Þetta konunglega vinstra megin er þó ekki með sjáanlegan mótor en þó allavega hjól:
Svo var þarna líka Harley Davidson fyrir smærri ( yngri) konur
Þetta Henderson hjól er eiginlega frekar nýsmíði en uppgert, svo marga hluti þurfti smiðurinn að endurgera. Hjólinu fylgir ýtarleg saga sem er aðeins að litlu leyti sögð HÉR
Þetta Harley Davidson hjól er Ólafur Sveinsson myndlistarmaður (og frændi hennar EH) að gera upp í rólegheitum enda gerast góðir hlutir hægt:
Tvær þær næstu ylja eflaust einhverjum fyrrum skellinöðrueiganda um hjartarætur:
Þetta er hins vegar fyrir lengra komna:
Svo var það sérstök deild Heiðars heitins Jóhannssonar:
Ég veit um a.m.k. einn mann, togaraskipstjóra, sem þekkir sandorpna hjólið hér að neðan. Ekki þó þetta sérstaka hjól heldur tegundina, frá því hann bjó á Kirkjubóli í Skutulsfirði og þurfti hjól til að komast í bæinn. Þetta erRIGA, rússneskt undratæki, aðallega undravert fyrir það hversu stuttur líftíminn var. Ég vil leyfa mér að segja að þetta hafi verið einhver lélegustu hjól allra tíma! Þessi lifði það þó að komast til Kollsvíkur vestra, dó þar og var grafin í sand en vindurinn afhjúpaði hana svo aftur mörgum árum síðar. Ólafur Sveinsson á tengingar vestur og kom hjólinu í þetta form á Mótorhjólasafninu ásamt nemendum sínum í myndlist. Sandurinn er úr Kollsvík, svo og litlu myndirnar.........
Frá Mótorhjólasafni Íslands héldum við að Hrafnagili og lögðumst í bleyti í fínni sundlaug. Á nærliggjandi tjaldsvæði var talsverður fjöldi "gistieininga" en í sundlauginni mátti telja gesti á annarri hendi. Alveg stórskrýtið! Fínasta veður og frídagur að auki og varla hræða í sundi! Kannski voru bara allir úti í bæjarlauginni?
Dagurinn nálgaðist miðju og frá Hrafnagili héldum við inn Eyjafjarðarsveit allt til Smámunasafns Sverris Hermannssonar. Þangað var gaman að koma og skoða hreint ótrúlegt safn allskonar gripa. Þótt öllu ægi saman að því er virðist er samt "system i galskabet" og það tók eina tvo tíma að skoða safnið enda til enda. Raunar er hægt að vera miklu lengur en þetta var fjórða safnið á rúmum sólarhring og við vorum aðeins að þreytast.......
Klukkan var rétt að verða fimm þegar við renndum til baka út sveit. Okkur langaði að skoða kirkjuna að Grund en þar var að hefjast einhvers konar athöfn svo við létum nægja í þetta sinn að mynda hana að utan:
Þegar ég skoðaði mótorhjólasafnið fyrr um daginn tók ég eftir svörtum T- bolum sem seldir voru til styrktar safninu og merktir því. Mig langaði í svona bol af ástæðum sem fljótlega verða raktar en kom mér einhvernveginn ekki að því að kaupa hann. Nú, á leiðinni innan úr sveit var ég harðákveðinn og renndi við á safninu - en greip í tómt. Klukkan var nákvæmlega fimm og búið að loka þann daginn! Bollaus héldum við því áfram út bæ og í þetta sinn út að smábátahöfninni, þar sem EH tók sitt daglega labb með Bassann meðan ég leit á trillurnar og tankaði sjúkrabílinn á Olís. Við hittumst svo að nýju skömmu síðar og ókum upp að Bónus þar sem ferðanesti var keypt. Klukkan var nákvæmlega átján núll ein á laugardagssíðdegi þegar við kvöddum Akureyri, stilltum krúsið á áttatíuog átta og hölluðum okkur aftur í sætunum - heimflugið var hafið. Við fundum til þess í Bakkaselsbrekkunni að það dró ekki niður í sjúkrabílnum - hann hélt sínum áttatíuogátta án þess að skipta niður og stóra dísiláttan virtist engan veginn gera sér grein fyrir þvi að hún var á leið upp langa og bratta brekku. Hann hefði reyndar allt eins getað verið á hundraðáttatíuogátta - en þá hefði ekki verið sagt frá því hér!
Skýjarofið, sem hafði fylgt okkur allt ferðalagið og skammtað sól yfir fólk, hund og bíl hélst að mestu á leiðinni vestur eftir Norðurlandinu. Ferðaáætlun okkar var einföld - við ætluðum að aka eins langt vestur eftir og við nenntum og nátta á hentugum stað. Aka síðan í Hólminn á sunnudeginum og taka Stakkanesið á land. Eftir því sem vestar dró virtist bjartara í lofti og við sóttum í blíðviðrið. Við vorum á Blöndósi á hentugum kvöldmatartíma en jafnframt södd af ferðanestinu úr Bónus og slepptum stoppi. Staðarskáli var næsta val en við slepptum honum líka og ókum beint út með Hrútafirði, yfir Laxárdalsheiði og beygðum upp í Búðardal. Þangað komum við um hálftíu og þá var búið að loka grillinu! Kvöldmaturinn varð því pylsur og appelsín. Stoppið var stutt, kannski korter og von bráðar vorum við aftur á ferð suður úr og frá Haukadalsmynninu út Skógarströnd. Þegar malbikinu sleppti tók við grófur og leiðinlegur malarvegur sem talsvert dró úr ferðahraðanum. Við vorum á sirka sjötíu úteftir og ferðin var tíðindalaus utan hvað okkur varð starsýnt á gífurlegan fjölda álfta sem samankominn var á litlu svæði innarlega í Álftafirði - nema hvað?
Til Stykkishólms komum við rétt um kl. 23, eftir slétta fimm tíma frá Akureyri og þrjúhundruðhesta dísiláttan hafði rétt nartað í olíubirgðirnar frá Olís á Akureyri. Ég giskaði á rúma fjórtán á hundraðið.....
Sunnudagsmorguninn heilsaði upp á "stykkishólmskan" máta með hefðbundnum norðaustanstrekkingi. Ég fór um borð í Stakkanesið og lagðist í dálitla rannsóknarvinnu aftur í skut. Frá ástæðum og niðurstöðu verður greint síðar. Leysti svo landfestar og sigldi um hálfútfallið Landeyjarsund inn að Skipavík þar sem EH beið með sjúkrabílinn. Framhaldið var hefðbundið, vagninum rennt út, Stakkanesinu rennt í vagninn og svo dró EH allt saman upp á land. Við gengum frá bát og vagni í stæði og litum svo inn hjá vinafólkinu sem alltaf er heimsótt í Hólminum. Það var komið vel fram yfir hádegi þegar við lögðum af stað suður og tveimur tímum síðar var stöðvað framan við Höfðaborg.
Við höfðum lokið ferðalagi sem hefði viðburðanna vegna getað verið tíu dagar en stóð þó aðeins fjóra sólarhringa. Það bjargaði þó því sem bjargað varð af tveggja vikna sumarfríi þegar allar fyrri áætlanir höfðu hrunið í rúst vegna veðurfarsins.
Okkur grunaði eiginlega ekki hversu skammt yrði stórra högga á milli. Meira um það eftir nokkra daga.
Það hefur
enginn tími gefist undanfarið til að skrá ferð síðustu viku norður í land. Það
er bara þannig en ég bæti úr þegar ég kem heim aftur. Nú í fyrramálið
(laugardag 25.) legg ég nefnilega af stað "eldsnemma fyrir allar
aldir" norður og austur um land til Vopnafjarðar. Ég fer akandi en kem
fljúgandi sunnudagsmorguninn 26. frá Egilsstöðum. Ef vel viðrar og eitthvað
merkilegt ber fyrir augu þá verður það myndað.
Til stendur að ferja nýkeyptan bíl austur um, fyrir ungan mann sem er að fá ökuréttindi. Stoppið verður stutt eins og að ofan greinir, varla nema hálfur sólarhringur og svo af stað aftur - loftleiðis.
