Var að koma
úr nokkurra daga ferð á Norðurlandið og svo þaðan í Hólminn. Fátt sögulegt en
þó alltaf eitthvað. Skrifa eitthvað um túrinn um leið og færi gefst. Nú kallar
vinnan nefnilega næstu tvær vikur.
Eins og fram
kom í síðustu færslu - þótt í mýflugumynd væri - þá sigldum við tveir, ég og
maðurinn sem stundum er kallaður Flakaþefur, á Stakkanesinu út í Stakksey sl.
fimmtudagskvöld. Það var líka komið fram að veðrið var ekki alltof gott, norðaustan strekkingur og hitinn kringum sjö gráður - sem saman gerðu hreinlega skítakulda, svo vægt sé orðað. Kvöldflóð skv. töflu var kl. 19 og var smástreymt, við lögðum af stað uppúr kl. 20 og það var varla að Stakkanesið flyti inn á voginn í Stakksey þar sem Tjaldur heitinn liggur í félagsskap enn óþekkts báts, eins og fram kom hér neðar. Þessi mikla fjara gerði meira en að afhjúpa lítt sjáanlegt bátsflak (eða kjölinn á því), hún afhjúpaði líka svartan, gljúpan botnleir sem klíndist undir og á skóna okkar. Við þurftum að reka Stakkanesið upp í þaraklædda fjörusteina til að komast í land og vaða síðan eðjuna í land til að skoða brakið. Það var því ekki sjón að sjá stórskipið að innan þegar við klöngruðumst aftur um borð og prentuðum svarta drulluna innan á hvítar síður!
Frá Stakksey var ætlunin að fara í flakið af Ingólfi gamla, sem flestir kannast við. Svo lágt stóð sjórinn að sundið milli Landeyjar og lands - Landeyjarsund - var ekki farið að fljóta, og þarf þó lítið til. Við þurftum því að fikra okkur út milli Stakkseyjar og Hjallseyjar, örgrunnt sund þar sem örlaði á stórgrýti og skrúfan tætti upp þarabrúska. Ég hugsaði hlýtt til skrúfuhringsins sem Reykhólamenn settu á Stakkanesið meðan það var þangballadráttarbátur og hét Lalli. Til glöggvunar set ég leiðina inn á kortaklippu. Krossinn er við flakið af Ingólfi:
Leiðin lá svo milli Hjallseyjar og n.a. odda Landeyjar og vestur fyrir Landey. Í sundinu milli eyjanna var allstór selur sem fylgdist af athygli með siglingunni. Hann skaut upp kollinum a.m.k. þrisvar, í eitt skiptið svo rækilega að líkara var höfrungi að stökkva því hann kom nærri allur uppúr.
Vestan við Landey var dálítið kröpp bára enda óbrotinn sjór yfir þveran Hvammsfjörðinn. Við suðvesturoddann var straumröst enda mikið misdýpi. Innan við oddann var svo skjól og ládauður sjór. Við flakið af Ingólfi gamla (sem eitt sinn hét Þorgeir GK) gætti aðeins vinds, vart þó meira en golu enda hafði stór, erlend skúta lagst þar við fast. Svo margar myndir hafa birst af Ingólfi að ég er ekkert að bæta þar í þótt nóg sé til. Það ætti að nægja að benda á ÞESSA og svo ÞESSAR, sem ég tók sjálfur fyrir nokkrum árum.
Þarna innfrá, í skjóli Þórsnessins var aðeins gutlandi með golunni svo við ákváðum að sigla inn að eyjunni Sellóni þar sem flak gamla Baldurs liggur.
Ég segi "gamla Baldurs" en vissulega eru þeir orðnir nokkrir, flóabátarnir með því nafni sem teljast orðið "gamli". Sá þeirra sem við Sellón liggur er fyrirrennari þess fyrsta úr stáli, sem seinna var þekktur sem veitingaskipið Árnes. Sá í Sellóni var raunar miklu þekktari bátur hér áður fyrr, meðan hann hét Þorsteinn RE 21 og var í eigu Torfa Halldórssonar. Það var erfitt að komast að flakinu vegna sjávarstöðunnar og aftur þurfti Stakkanesið að fara í "strandferð":
Það var ekki alveg heiglum hent að komast í land og annar okkar endaði á maganum í þaranum. Ekki varð þó tjón af og við gengum yfir að flakinu. Það er merkilega heillegt enn, það sem vantar er eiginlega aðeins það sem búið var að rífa úr bátnum áður en hann kom inn í Sellón og svo einhverjir bitar sem nýttir hafa verið til heimabrúks.
Þorsteinn RE 21, sem smíðaður var árið 1935 í Reykjavík sem atvinnubótaverkefni borgarstjórnar, var upphaflega mældur 51 tonn og hafði eina 130 ha. Völund-vél. Hann var lengdur árið 1941 og 1945 var skipt um vél í Gautaborg og sett í hann 225 ha. June Munktell vél. Árið 1952 er báturinn seldur til Flateyjar og heldur Þorsteinsnafninu. Árið eftir er hann seldur til Stykkishólms, verður þá flóabátur og fær nafnið Baldur. Enn ári síðar, eða 1954 er hin níu ára gamla J.M. vél tekin úr og "fundamentum" breytt verulega fyrir tvær 132 ha. Kelvin vélar. Skrúfuholinu var lokað með stáli svo slétt varð aftur að stýrisblaði, en stútar úr eik settir sitt hvoru megin við fyrir stefnisrörin og skrúfurnar. Þeir hafa talið það betra, Hólmarar að hafa "tvöfalt öryggi".
Þar sem báturinn liggur í fjörunni má vel sjá bæði lenginguna á kilinum og eins er gaman að skoða vélarundirstöðurnar, þar sem sjá má stærðarmuninn á 225 ha. J.M. og svo tveimur 132 ha. Kelvin vélunum, því enn eru tvenns konar undirstöður í bátnum. Það má svo vel geta þess hét að sá bátur sem leysti þennan "Baldur" af hólmi, stálbáturinn sem smíðaður var í Kópavogi 1966, fékk einnig tvær Kelvin vélar, öllu stærri þó eða 320 hö. Þær munu enn hafa verið á sínum stað þegar skipið var rifið í Hafnarfirði fyrir nokkrum mánuðum.
Það er vert að geta þess sem vel er gert og ég bendi á stórskemmtilega færslu Ólafs Ragnarssonar í Vestmannaeyjum um "Borgarstjórnarbátana". Úr þeirri færslu eru einnig fengnar allar helstu ofantaldar upplýsingar um Þorstein/Baldur. Færsluna hans Ólafs má finna HÉR
Að skoðun lokinni tók við talsvert bras við að ná Stakkanesinu af "strandstað". Það var reyndar flotið upp þegar við komum að en ekki var hægt að bakka því skrúfan þvældist í þaranum og norðaustangjólan hélt bátnum stöðugt inni á grynningunum. Að endingu höluðum við hann út með akkerinu, á "áfram" skiptingu spýtti skrúfan úr sér þaranum og þá var leiðin greið. Landeyjarsundið var nú farið að fljóta þokkalega og lóðaði einn komma einn metra þar sem grynnst var. Klukkan var rétt um hálfellefu að kvöldi þegar við, kaldir og forugir bundum við bryggju í Hólminum.
Daginn eftir, föstudaginn 10. júlí var ætlunin að reyna við flakið af Víkingi í Hrappsey en þótt morguninn lofaði góðu með logni og spegilsléttum sjó reyndist þar svikalogn því uppúr kl. níu rauk vindurinn upp aftur og samstundis fór að brjóta báru á Hvammsfirðinum. Frekari sigling var því flautuð af og vestmann´eyski vélstjórinn og skipamyndsmiðurinn fór að hugsa sér til hreyfings heim á leið. Það sama gerðum við á sjúkrabílnum og eftir þrif og frágang á Stakkanesinu var lagt af stað suður á við.
Fleira var því ekki gert og fundi slitið..........
( Ekkiþó alveg, því eftir allt ofanskrifað stóðu eftir nokkrar spurningar: Hvað varð um hina níu ára gömlu 225 ha. June Munktell vél ? Hvar var svo skipt í tvær vélar 1954 og hvað varð um tvær ellefu ára gamlar 132 ha. Kelvin vélarnar þegar Baldri var lagt? Upphaflega Völund-vélin hefur sennilega orðið eftir í Svíþjóð þegar J.M. var sett í í Gautaborg en við hinu væri gaman að fá svar)
Í síðasta
pistli var m.a. sagt frá kajakróðri út í Stakksey til að skoða flakið af
Tjaldinum gamla, sem smíðaður var í Vestmannaeyjum 1919. Ég birti nokkrar
myndir af flakinu, teknar í sól og blíðu.
Í gærkvöldi
(fimmtudagskvöld 9.7.) var hvorki sól né blíða. Það var eiginlega helvískur
hryssingur í ´onum þegar Stakkanesinu var stefnt úr Stykkishólmshöfn til að
skoða betur flakið í Stakksey. Með í för var landsþekktur áhugamaður um skip,
skipsflök og mótorhjól. Það var rétt að byrja að falla að þegar við komum að
Stakksey og varla hægt að segja að flyti upp að flakinu. Þessi lága sjávarstaða
var samt til bóta á þann veg að við sáum mun meira af braki, sem annars er
hulið sjó. Flakaþefur hafði pata af öðru flaki í Stakksey en Tjaldinum og þegar
rýnt var í leifarnar í fjörunni sást kjölur af allstórum trébát, hálfhulinn
þara. Ekki var hægt að merkja annað eftir af þeim bát og ekki vitum við enn
hvaða bátur bar þarna beinin. Þessi kjölur kemur fram á einni myndanna sem ég
tók um daginn en ég tók ekki eftir honum þá. Þess vegna ætla ég að birta þá
mynd aftur og láta það duga að sinni. Líklega skrifar ferðafélaginn eitthvað um
þessa ferð, sem var mun lengri en bara í Stakksey.
Kjölurinn
umræddi sést vel í vinstra upphorni myndarinnar og ber í vatnsmerkið:
Hann er
búinn, hann júní og fleiri skemmtilegir hlutir verða ekki gerðir í þeim mánuði.
Eitt og annað hefur verið afrekað, ég hef td. átt afmæli (sem er auðvitað ekki afrek í sjálfu sér heldur óumflýjanlegur hlutur - því miður), skroppið mörgum sinnum í Hólminn og farið skemmtilegar siglingar, og m.a.s. náð að skreppa til Vestmannaeyja og eiga þar frábæran dag í góðum félagsskap.
Síðasta helgi er á pari við það allra skemmtilegasta. Ég nefndi hér rétt neðar að kajakinn skyldi með öllum ráðum inn í ferðabílinn og flytjast upp í Hólm, jafnvel þótt hann þyrfti að liggja í rúminu. Til að gera langa sögu stutta þá flutti ég kajakinn upp í Hólm í rúminu í ferðabílnum - það var nákvæmlega þannig. Elín Huld var með í för og bar baggana með mér, sem betur fór.
Við komum uppeftir seint á föstudagskvöld enda var seint lagt af stað að sunnan vegna anna. Lögðum á tjaldsvæðinu, snöruðum kajaknum úr rúminu og útfyrir bíl og steinsváfum fram eftir laugardagsmorgni í einmunablíðu. Eftir morgunverð og annað umstang var kajakinn aftur lagður til hvílu og rennt niður að höfn, þar sem Stakkanesið vaggaði við bryggju. Þar um borð var allt í lukkunnar velstandi eftir tveggja vikna kyrrstöðu. Kajakinn var svo borinn niður á bryggju og ég gallaði mig í hlífðarbuxur og gömlu, góðu svarthvítu gúmmískóna. Myndavélin var sett í hólf, björgunarvestinu smellt og þá var ekkert að vanbúnaði.
Utan við höfnina var nær sléttur sjór, aðeins örlitlar gárur og það var gaman að róa út í Stakksey, þar sem hvalrekinn var á dögunum og áðurnefnt bátsflak hafði sést á myndum. Það var sýnu meiri ylgja utan við eyna svo ég réri suður fyrir hana og inn á sundið milli Landeyjar og Stakkseyjar. Bátsflakið lá í litlum vogi suðvestanvert í Stakksey og þar var sjórinn spegilsléttur.
Fyrir vogsbotni var malarfjara á stuttum kafla, annars var leir. Ég renndi kajaknum upp í malarfjöruna og gekk á land með myndavélina.
Það er lítið eftir af þessum bát. Ég giskaði á að hann hefði verið sirka 15 - 17 tonn og ekki er annað að sjá en honum hafi verið rennt þarna upp vélarlausum. Ég sá heldur engar leifar af stýrishúsi. Það eru dæmi um að bátar sem lagt hefur verið við legufæri hafi slitnað upp og rekið inn um eyjar og upp í þær en þessi lá þannig að honum hlýtur að hafa verið ráðið þarna í fjöruna. Hver tilgangurinn var með því að setja aflagðan bát upp í óbyggða eyju veit ég ekki, því hvorki hefur efnið átt að nýtast til girðinga eða eldiviðar. Það rifjaðist upp fyrir mér að fyrir allmörgum árum hafði þetta flak verið mun sýnilegra af Reitaveginum í Stykkishólmi. Þá hafði skuturinn staðið hærra og meira borið á honum. Á fáum árum hefur flakið hrunið svo saman að það er vart sýnilegt úr bænum.
Sundurryðgaðir og samanfallnir olíutankar lágu innan um spýtnabrakið:
...og olíueldavélin úr lúkarnum lá þarna í brotum. Ekki ornar hún neinum lengur...
Í myndbandinu sem finnanlegt er í síðuhausnum undir samnefndum kafla tók ég skýrt fram að á á línuspilinu stæði "A.Bjerrum - Frederikshamn" með "M-i". Það er ekki rétt og sást við betri skoðun að "V"-ið í nafninu er á hvolfi. Það stendur því "Frederikshavn" á spilinu eins og lætur nærri en ég leiðrétti ekki myndbandið og því stendur villan.
Ofar í fjörunni liggja hlutar af rekkverki ásamt öðru járnavirki:
Eftir upplýsingum sem ég aflaði mér heimkominn hét þessi bátur upphaflega Tjaldur VE 225 og var smíðaður í Eyjum 1919. Frekari upplýsingar er að finna á netsíðu Tryggva Sigurðssonar "Flakaþefs" í Eyjum, "Bátar og skip" og vísast til þeirra upplýsinga HÉR. Myndin að neðan er fengin að láni úr ritverki Jóns heitins Björnssonar," Íslensk skip" 4bnd. bls. 149.
Í Stakksey er mikið fuglalíf og þegar ég kíkti upp á grasbakkann ofan fjörunnar flaug óðara æðarkolla af hreiðri. Ekki vildi ég raska ró fuglanna frekar og lét því duga að ganga fjöruna aftur að kajaknum. Ýtti á flot og réri af stað en ákvað að þar sem ekki var meiri ylgja en raun bar vitni væri gaman að róa umhverfis eyjuna.
Stakksey er ekki stór og róðurinn ekki langur en ég er óreyndur kajakræðari og hafði endalaust gaman af siglingunni. Myndin að neðan er tekin ofan (norðan) Stakkseyjar og sér næst til Súgandiseyjar en innar til Hvítabjarnareyjar og Skoreyja.
Allsstaðar er fugl, bæði æðarfugl, tjaldur og mávar.......
Svo var skipið tekið á land og gengið frá farangri:
Eftir róðurinn var tilvalið að skella sér í heita pottinn í sundlauginni. Yngri dóttirin hafði boðað komu sína í Hólminn og ætlaði að dvelja næturlangt. Við höfðum áætlaðan ferðatíma hennar og það stóðst á endum að þegar við gengum út úr sundlauginni var hún að renna framhjá Helgafelli. Augnabliki síðar var hún með okkur.
Þegar leið að kvöldi var ákveðið að renna út með Nesi allt til Hellissands. Úti í Grundarfirði lá þetta myndarskip og lá straumur farþega milli þess og lands. Skipinu svipaði nokkuð til ólánsskipsins Costa Concordia enda með sama fornafn og frá sama útgerðarfélagi í Genúa á Ítalíu.
Við ókum til Hellissands og litum þar á þéttskipað tjaldsvæðið og tókum nokkra hringi í bænum. Héldum því næst til baka inn að Rifi þar sem við hittum skrautfugla sem sýnt höfðu áhuga á að kaupa sjúkrabílinn. Lítið kom út úr þeim viðræðum en fuglarnir voru skemmtilegir engu að síður. Þegar hungur fór svo að sverfa að settum við okkur niður á kambi Sveinsstaðafjöru og grilluðum síðbúinn kvöldmat.
Flakið hér að neðan mun vera af Bervík SH 43 sem fórst undan Rifi fyrir réttum þrjátíu árum. Í Sjómannadagsblaði Snæfellsbæjar 2015 er þessa atburðar minnst nokkuð ýtarlega í myndum og máli. Báturinn náðist upp enda á grunnu vatni og flakið var dregið inn í Sveinsstaðafjöru.
Myndin hér að neðan er einnig fengin að láni úr riti Jóns Björnssonar frá Bólstaðarhlíð í Vestmannaeyjum, Íslensk skip" 2.bnd.bls.46. Þar kemur fram að vélbáturinn Bervík SH 43 var Ísafjarðarsmíði frá árinu 1954 fyrir Súgfirðinga og hét upphaflega Friðbert Guðmundsson ÍS 400:
Það leið á kvöldið og eftir steikina var dólað áleiðis inn í Hólm. Dóttirin átti von á vini sínum úr Reykjavík undir miðnættið og allt gekk það eftir.
Það var svo ætlunin að taka sunnudaginn snemma og sigla með parið á Stakkanesinu eitthvert út um eyjar. Um nóttina gerði hins vegar spænurok sem lítt slotaði með morgninum. Framan af var því dagurinn tekinn rólega, m.a. í sundlauginni en þegar á leið var þó ákveðið að reyna siglingu. Við fórum aðeins þrjú, Elín Huld ákvað að verða eftir í landi. Unglingarnir gölluðu sig upp og svo var lagt af stað. Höfnin var lygn en utan við Súgandisey tók við þung alda svo gaf á Stakkanesið. Það stefndi í að parið yrði gegnblautt á augnabliki svo snarlega var snúið undan og stefnan tekin inn Landeyjasund. Harða-aðfall var og rétt um hálffallið svo sundið flaut þokkalega. Stakkanesið ristir um 60cm tómt og dýptarmælirinn sýndi 1,1mtr í sundinu þar sem grynnst var, sem þýddi þá góðan hálfan annan metra. Við sigldum inn að flakinu af Ingólfi gamla sem liggur í Landey og flestir þekkja, og þaðan inn að Bænhúshólma. Við hann var snúið og haldið sömu leið til baka. Þessi sigling tók ekki langan tíma, kannski hálftíma eða svo en á þeim tíma hafði bætt svo í sjó að þegar norður úr Landeyjasundi kom mætti okkur kröpp vindbára svo gaf á. Unglingarnir skriðu því fram í lúkar í skjól og Stakkanesið seig í stefnið. Ekki minnkaði ágjöfin við það enda mátti þá sigla fulla ferð þegar mannkapurinn var kominn í skjól. Eftir á saknaði ég þess að hafa ekki látið myndavélina taka upp myndband út um framgluggana. Það hefði ekki verið leiðinlegt því fram að horfa var útsýnið ekki ósvipað ÞESSU HÉR þótt stærðarhlutföllin séu að vísu önnur!
Þetta var mesti veltingur sem ég hef lent í á Stakkanesinu frá því skriðbrettið var sett aftan á bátinn í fyrrasumar. Ég var búinn að sigla honum í krappri báru úti á Viðeyjarflaki hér syðra án brettisins og hann valt eins og tunna auk þess að vera mjög erfiður á lensi. Munurinn er mikill því auk þess að vera stöðugri á hlið og á ská bæði undan og á móti er báturinn talsvert rásfastari á lensi - það þurfti ekki lengri siglingu en þetta til að finna muninn. Það er ekkert flot í brettinu og sjór ofan á það á lensi virðist halda bátnum frekar niðri en að lyfta honum upp. Ég hef ekki sérstaka þekkingu á þessum hlutum, aðeins tilfinninguna og samanburðinn við það sem áður var, og mér virðist útkoman vera að öllu leyti til bóta....
Ætlunin var að taka Stakkanesið á land í helgarlok en vegna veðurs var slíkt ómögulegt. Báturinn var því bundinn við bryggju að nýju, kajakinn settur aftur upp í rúmið í sjúkrabílnum og sigið af stað suður á bóginn. Sunnan Borgarness var ekið á fljótandi malbikskafla (í bókstaflegri merkingu) og frá Hafnarfjalli var samfelld bílalest allt til Reykjavíkur. Það skipti okkur engu máli því tíminn var nægur og við renndum í hlað í Höfðaborg rétt uppúr miðju kvöldi.
...og
sumarið er í heimsókn. Hversu stuttri veit maður ekki en það má alltaf vona. Ég
á nefnilega aðeins eftir að vinna eina viku áður en sumarfrí hefst. Þá tekur við tveggja vikna frí, síðan vinn ég tvær vikur fram að verslunarmannahelgi og síðan er vikufrí eftir hana. Verslunarmannahelgin og vikan eftir eru fráteknar fyrir Hólminn enda á ég félagsbústaðinn þá daga. Ef einhver sem les verður í Hólminum um verslunarmannahelgi og dagana á eftir og hefur áhuga á siglingu með Stakkanesinu er bara að láta vita af sér. Mig grunar að ef vel viðrar muni (aðal)vélin ekki kólna þessa daga.
Það er hins vegar enn langt í verslóhelgina og nú akkúrat í þessu er helgi - svona "löng" helgi hjá mér - að ganga í garð. Það þýðir að eftir nokkrar mínútur verður ferðabíllinn ræstur og þeyst af stað. Ákvörðunarstaður er Stykkishólmur og ætti fáum að koma á óvart. Stakkanesið hefur nú legið eftirlitslítið við bryggju í tvær vikur og kominn tími á sinnu. Svo er það þetta með bátsflakið í Stakksey, ef hægt er að komast að því og skoða. (sjá neðsta innleggið við síðustu færslu)
Ég er ekki viss um að ég geti lent Stakkanesinu í eynni því fjaran er grýtt, reyndar eru klappir og stórgrýti allan hringinn. Þess vegna ætla ég að gera tilraun á eftir, áður en ég legg af stað - ég ætla að reyna að troða kajaknum inn í bílinn. Það er raunar ekkert að reyna - ég skal koma bátnum fyrir þótt ég þurfi að stinga honum upp í rúm!
Það hlýtur að vera hægt að lenda kajak í Stakksey......
Það er
sunnudagur tuttugasti og fyrsti júni, sumarsólstöður og ég ætla að skreppa til
Vestmannaeyja á eftir. Veðrið er flott og hefur raunar verið það undanfarna
daga. Ég þurfti að skjótast aðeins austur í Holta- og Landssveit í í gærdag og
þá fæddist hugmyndin. Svo þurfti ég að skjótast aðeins austur í Ölfus í
gærkvöldi og þaðan upp í Kjós. Það er því tilvalið að skjótast til Eyja í dag
og toppa helgina þar. Ég þarf nefnilega að hitta þar mann sem stundum er kallaður flakaþefur, og heyra aðeins í honum varðandi bátsflakið í Hrappsey.
....að þessu
sinni enda er sumar í dag fram til kl.18 eða þar um bil og því um að gera að
nota tímann. Góður maður sem ég þekki vonaðist til að í ár félli sumarið á
helgi af því í fyrra hefði það borið upp á miðvikudag. Kannski verðum við
heppin...
Stakkanesið
var notað nýliðna helgi. Veðrið í Hólminum var óvenju gott, aðeins u.þ.b. þrír
metrar á sekúndu, sem bæjarmenn kalla staðarlogn. Þegar við bættist skýlaus
himinn gat útkoman ekki orðið önnur en sjóveður.
Það var raunar siglt stutt á
laugardeginum, aðeins inn að Skákarey og áð þar við bryggjuleifar úti í sjó.
Á fyrstu myndinni sér til lands í Seley og stuðlabergshellirinn (sjá kort) sem er fastur áfangastaður í siglingum með túrista, sést við sjávarmál fyrir miðri mynd:
Horft til lands í Skákarey:
Við höfðum ætlað okkur að sigla inn Stapastraum og skoða magnað
stuðlabergshrunið í Stöpunum en vorum fullsnemma á ferðinni á aðfalli og
straumurinn var enn of harður til að leggjandi væri í hann.
Því tókum við
nestispásu við bryggjuleifarnar í Skákarey eins og fyrr segir en héldum svo til
baka og lögðumst í heita pottinn í sundlauginni.
Á
sunnudaginn (í gær) lögðum við frá bryggju rétt eftir hádegi áleiðis upp að
Hrappsey. Vindurinn var heldur hægari og heiðríkjan sú sama og daginn áður. Við
vorum sléttar fjörutíu mínútur að sigla frá bryggju inn að Hvítabjarnarey og
þaðan þvert yfir Hvammsfjörðinn að Hesthöfða við Hrappsey.
Myndin hér næst að neðan er raunar tekin norðan við Hesthöfða, við eina af mörgum eyjum sem bera nafnið Seley. Á myndinni blasir við varðan sem á kortinu er nefnd "leiðarmerki":
Insiglingin inn á
voginn við bæjarhús í Hrappsey er þröngt sund milli heimaeyjarinnar og
Dagmálaeyjar. Við vorum á hálf-aðföllnu og í sundinu var tveggja metra
meðaldýpi. Inni á voginum var lagst við akkeri og tekið til nestisins.
Mig vantar upplýsingar um hvaða bátur þetta er, sem þarna ber beinin. Þetta gæti verið 30-40 tonna bátur en þar sem við fórum ekki í land gat ég ekki athugað flakið betur.
Húsakosturinn í Hrappsey má muna sinn fífil fegurri. Þessi skúr í forgrunni hefur verið byggður á bakkanum neðan við gamla íbúðarhúsið, sem er að sjá ónýtt með öllu. Skúrinn er að sjá á sömu leið.......
Einhvern tíma hafa útihúsin verið lagfærð eitthvað, ef marka má gaflinn, en sú lagfæring er að litlu orðin:
Frá Hrappsey
var svo haldið að Purkey og skoðaðar stórkostlegar stuðlabergsmyndanir í Suðurstakki
við leiðina inn á Íravog. Við sigldum alveg inn á voginn og snerum á
honum þegar dýptarmælirinn flautaði á metra! Það þurfti raunar ekki mæli til að
sjá dýpið því sjórinn var alveg kristaltær.
Frá Purkey
héldum við að Klakkeyjum - eða Dímonarklökkum - og renndum gegnum straumhart
sund inn á Dímonarvog - já, eða Dímunarvog, eftir því hvar er lesið.
Stakkanesið stýrir hálfilla í hörðum straum en hefur þó stórbatnað eftir að
skriðbrettið var sett á það í fyrrahaust. Það var hálfgerð "fylleríisstýring"
gegnum straumiðuna inn á voginn en þar inni var klár lygna.
Við mynduðum
klakkana í bak og fyrir, kannski má segja að af voginum höfum við myndað þá í
bak en við færðum okkur svo út af voginum og vestur fyrir, þar sem við mynduðum
í "fyrir".
Frá Klakkeyjum
var siglt fulla ferð (full ferð á Stakkanesinu getur verið allt frá 4,8 mílum
til 7 mílna eftir straum en þarna var harða aðfall og straumsúgur milli hólma
svo hraðinn var að meðaltali 5,5 mílur) með stefnu 276 gráður vestur fyrir
Skörðu og nálæg sker en síðan stefnt beint á Þórishólma. Áður en að honum kom
var tekin stefna austur fyrir Húsaflögur, sem eru sker innan við hólmann, og
siglt gegnum geysiharða straumröst í áttina að Byrgiskletti innan við Hvítabjarnarey.
Ég sagði frá því um daginn að við hefðum litið á toppskarfa í
klettinum á hvítasunnusiglingunni og nú langaði okkur að sjá hvernig
hreiðurgerðin hefði lánast. Ekki var annað að sjá en allt væri í standi þótt á
köflum væri erfitt að koma auga á skarfinn, svo samlitur sem hann var klöppunum.
Þarna við Byrgisklett var kúplað frá og rekið reyndist vera 1,2 sjm. á GPS.
Líklega hefði hraðinn aukist ef við hefðum látið reka lengur......
Frá
Byrgiskletti lá leiðin út í Hólm, með stuttri viðkomu við Hvítabjarnarey þar
sem Edilon Bassi hafði veður af kindum. Honum þótti leitt að mega ekki hlaupa
upp á eyju og reka dálítið, svo leitt að hann hékk gólandi á borðstokknum meðan
eyjan fjarlægðist.
En fyrst ekki fékkst leyfi til að heilsa upp á kindurnar var ekki annað í stöðunni en að setja upp hundshaus og láta duga að horfa löngunaraugum upp á eyju:
Það hafði
verið ætlunin að taka Stakkanesið á land áður en haldið væri suður að nýju en
þrátt fyrir afar vandaðan undirbúning (að mínu mati....) varð dráttarkrókurinn
á ferðabílnum eftir fyrir sunnan. Þetta er prófíltengi með dálítið sérstöku
sniði og ekki dugði að fá lánað hjá öðrum þó nóg væri af prófíltengjum í
Hólminum. Því var bátnum lagt í bryggju og bundið vel. Það eru nefnilega tvær
vikur í næstu ferð í Hólminn - nema sautjándi júní verði nýttur til að renna
uppeftir og taka á land. Það ætti ekki að vera stórmál, tveggja tíma akstur
hvora leið og landtakan klukkutíma vinna.
Eftir það er
allt óvíst. Þegar þetta er skrifað eru enn líkur á verkfalli þann 22. nk. og ef
til þess kemur er sjálfsagt að nota tímann til að leika sér. Ferðabíllinn,
athvarfið mitt í sumar var auglýstur til sölu á dögunum og á þeim hlutum er
talsverð hreyfing. Ég gæti því allt eins selt ofan af mér á miðju sumri og
orðið athvarfslaus uppfrá. Lúkarinn í Stakkanesinu er jú brúklegur í neyð en
hann er engin hótelsvíta.........
Svo er
tveggja vikna sumarfrí skráð í júlíbyrjun og í hvað þær vikur verða nýttar
ræðst eðlilega af ferðabílnum - eða sölu á honum.
Það þarf að koma fram að Elín Huld tók flestar myndanna, enda er hún mun betri myndasmiður en ég eins og áður hefur komið fram.....
...........og ég
er enn einu sinni að leggja af stað í Hólminn. Í þetta sinn á
ferðadrekanum/Færeyjafaranum. Það gæti þýtt að nú sé sumarið loksins komið.....
Uppfært á sunnudagskvöldi: Nei, sumarið er ekki komið - a.m.k. ekki í Hólminum. Laugardagurinn var svo nístingskaldur að ég gafst upp á að horfa á útihátíðahöldin, skreið inn í ferðadrekann og dró uppfyrir haus. Svaf í tvo tíma á miðju hafnarsvæðinu meðan heimamenn skemmtu sér í bland við þéttdúðaða útlendinga. Það blés fullmikið fyrir skemmtisiglingu auk þess sem kuldinn drap allan áhuga. Eyddi síðdeginu og kvöldinu á dóli út með nesi, allt til Hellissands. Kvöldmaturinn var einhver besta pitsa sem ég hef fengið lengi, í Shellskálanum í Ólafsvík. Sunnudagurinn - þ.e. dagurinn í dag - var heldur hlýrri en í staðinn buðust rigningarskúrir og vindbelgingur. Yfir Hvammsfirðinum lá þokusúldarbakki svo Stakkanesið var ekki hreyft í dag heldur. Við yfirgáfum Hólminn uppúr hádegi og renndum í Borgarnes þar sem sundlaugin var heimsótt. Ekki var það nefnt í miðasölunni að tveir pottanna væru úr leik vegna viðhalds. Afleiðingarnar voru pottseta í þeim tveggja "eftirlifandi" potta sem lífvænlegt var í vegna hita og tilfinningin sem fylgir því að sitja fastur í örtröð! Í ofanálag var hluti sturtanna bilaður. Þessi frábæri sundstaður í Borgarnesi má muna sinn fífil fegurri því þótt allir hlutir þurfi viðhald er ómögulegt að koma auga á hvers vegna farið er í slíkt viðhald þegar háannatími fer í hönd.
Næstu helgi, 12.-14.júní verður þrátt fyrir allt eytt í Hólminum að meira eða minna leyti því þá er ætlunin að taka Stakkanesið á land. Svo ráða aðstæðurnar því hvort um leið verður vetrarbúið að nýju, ef ekki horfir til verulegra breytinga er allt útlit fyrir að svo verði. Stakkanesið er nefnilega skemmtibátur en ekki ísbrjótur......
..............og ég
fékk fallega kveðju í sms nú rétt áðan.
Hann blés
byrlega í Hólminum um helgina. Skútueigendur hefðu eflaust glaðst mjög yfir
vindinum en bæði er það að það eru engar skútur í Hólminum og svo er Stórskipið
Stakkanes - sem siglingavonir voru bundnar við - ekki besta fleytan til að
sigla í sterkum vindi. Stakkanesinu er sama um haugasjó - það flýtur eins og
korktappi, er borðhátt og kastar öllum sjó frá sér. Þessir sömu eiginleikar
vinna svo gegn því í sterkum vindi því báturinn er aðeins um 1400 kg að mér
viðbættum og fýkur því eins og fjöður. Hann fær gjarnan töluverða slagsíðu undan vindhviðum og þar gæti komið að borðhæðin dygði ekki......
Annars var helgin afar róleg. Ég var einn á ferð, enginn Bassi (enda má hann ekki dvelja í leiguhúsi stéttarfélagsins, ég er einn þeirra sem virði slíkar reglur) og engan rak uppeftir í heimsókn. Vinnu lauk um fjögurleytið á föstudag og klukkan fimm var ég lagður af stað í Hólminn. Eftir Bónusinnkaup, sjónvarpsveður og fleira var lagst í heita pottinn í sundlauginni og legið þar til loka kl. 22. Þá var aðeins litið á Stakkanesið sem lá við bryggju en síðan skriðið í ból. Á laugardagsmorguninn var svo lagst yfir "aðalvélina" eins og áður var komið fram og skipt um allt sem skipta átti um. Það var skipt tvisvar um olíu á vél, einu sinni á gír, kælikerfið skolað út og skipt um frostlög, skipt um hráolíusíur og sjódæluhjól og loks var sinkið tekið úr vélinni og skoðað. Svo var smurt í stefnisrör og hert á tengjum og vélarfestingum. Að þessu loknu var Stakkanesið klárt í allt. Enn lifði hálftími af sundlaugaropnun svo ég rauk heim, sótti sundfötin og lagðist í bleyti þennan hálftíma. Á tímabilinu frá klukkan fimm til tíu um kvöldið giska ég á að ég hafi svona hundrað sinnum litið yfir Hvammsfjörðinn og velt fyrir mér hvort ég ætti að leysa frá bryggju og taka siglingu inn um eyjar. Það var talsverður vindstrekkingur, ekki þó beinlínis til ama en sjónvarpsveðurspáin hafði lofað svo flottu veðri á sunnudeginum að ég ákvað að bíða og nýta hann frekar. Spáin hljóðaði upp á sólskin og bjartviðri ásamt hlýindum. Að vísu voru engar vindatölur birtar fyrir Snæfellsnesið, hann spáði hægum vindi fyrir suðvesturhornið en stífum á Vestfjörðum. Ég áleit því að við í Hólminum hlytum að njóta bilsins og fá þokkalega golu en varla meira.
Það brást! Á sunnudagsmorguninn var Hvammsfjörðurinn hvítur yfir að líta og þurfti að sigla krappan hliðarvind og -sjó til að komast í þokkalegt skjól inn við Fagurey og Seley. Annarsstaðar var ekki um skjól að ræða. Veðrið var að öðru leyti frábært, bara þetta helvítis rok alltaf......
Það var því ekki um annað að velja en verja deginum heimavið í rólegheitum. Ég hefði svo sem getað pakkað mínu og ekið suður en ég átti einu verki ólokið og það verk varð að vinnast á mánudeginum. Eitt horn bátavagnsins var að bresta og ég hafði komið með styrkingu í það að sunnan. Til að geta lagað vagninn þurfti ég að komast í rafsuðu og slíkt var ekki í boði fyrr en á mánudagsmorgni. Sunnudagurinn fór því að mestu í bið eftir mánudegi, sundlaugin var heimsótt og þessutan tók ég tveggja tíma "kríu" í lúkarnum á Stakkanesinu þar sem það rykkti í taumana við bryggju. Kvöldinu lauk svo með bíltúr út í Ólafsvík og bryggjurúnti þar.
Klukkan rúmlega átta á mánudagsmorgni - þ.e. í gær - var ég mættur á verkstæðið Smur og Dekk og falaðist eftir rafsuðu að láni. Það var auðsótt og tók tíu mínútur að sjóða styrkinguna í vagninn. Ekki vildu þeir drengir rukka neitt fyrir greiðann svo ég skrapp í bakaríið og fyllti einn poka af kaffibrauði. Þar með urðu þeir af bitanum, starfsmenn áhaldahússins í hinum endanum. Ég hafði nefnilega byrjað á því að fala rafsuðu af þeim en uppskar aðeins urr um að "....það væri verkstæði í hinum endanum". Misjafnt er viðmót manna...........
Vagninn fór svo aftur á sinn stað og viðgerðin var grunnmáluð og snyrt. Þá var næst að kíkja í kaffi til þeirra hjóna Gulla og Löllu, sem alltaf er fastur punktur í öllum Hólmsferðum. Næst var það hafnarvörðurinn, indælisnáungi við að eiga og loks skilafrágangur á leiguhúsinu. Þetta hús er eiginlega orðið mitt annað heimili, mér reiknast svo til að á þessu ári (2015) eigi ég alls sjö bókanir á því, ýmist helgar eða vikur og skal því bætt við að árið er ekki hálfnað svo allt útlit er fyrir að ég eigi eftir að fjölga þessum bókunum er líður að hausti.
Klukkan var ellefu fimmtán þegar ég kvaddi Stykkishólm að þessu sinni og renndi suður á við. Ferðin tók hefðbundna tvo tíma, heima tóku við snúningar og síðan kallaði vinnan klukkan fjögur. Þegar ég stimplaði mig út tvær mínútur yfir tólf á miðnætti söng stimpilklukkan: " Útstimplun hefur verið skráð. Bless og til hamingju með afmælið"
Þá var nefnilega kominn annar júní.......
Nú er komið að því að setja sjúkrabílinn á númer, því húsið í Hólminum er aðeins leigt til heillar viku í júní, júlí og ágúst. Næst á ég bókað um verslunarmannahelgi og viku þar á eftir. Þær helgar sem ég dvel í Hólminum fram að því dvel ég í bílnum.
..........og
Hólmurinn kallar. Þegar vinnu lýkur í dag er ég farinn uppeftir "med det
samme" og hef í farteskinu allt sem þarf til að skipta um dæluhjól, olíur og síur á
"aðalvélinni" í Stakkanesinu. Fleiru þarf einnig að sinna, s.s.
viðhaldi á vagninum sem er farinn að láta dálítið á sjá enda orðinn níu ára
gamall. Ég kem líklega ekki til baka fyrr en á mánudagseftirmiðdegi, þegar
óskabarnið kallar til vinnu. Veðurspáin er ekki siglingavæn en maður veit þó
aldrei........
Það viðraði
ekki sérstaklega vel í Hólminum um síðastliðna helgi - ekki frekar en víðast
annarsstaðar. Á mánudaginn tókst að ná einni stuttri siglingu, u.þ.b. tveggja
og hálfs tíma langri. Spáin var leiðinleg fyrir þann dag og ég hafði ætlað mér
að nýta stund milli stríða. Þess vegna var siglt í land um það bil sem
leiðindaveðrið átti að bresta á, og lagst í heita pottinn í staðinn. Það fór þó
svo að um leið og búið var að binda gerði eitt besta veður dagsins enda mættum
við tveimur bátum á útleið. Svona er nú stundum lítið að marka veðurspár.
Ég læt
fljóta með eina eða tvær myndir sem teknar voru við Byrgisklett og sýna m.a. toppskarfa sem voru í óða önn að gera sér hreiður:
.....og
Stakkanesið sigldi að bryggju rétt um áttaleytið í gærkvöldi. Klukkan níu tólf
var ég búinn að ganga frá vagni og öllu og kominn í heita pottinn í
sundlauginni. Klukkan tíu var komin ausandi rigning og slæm spá fyrir nóttina
svo ég fór og gekk enn betur frá vagninum og litla landbátnum. Klukkan ellefu
var ég kominn undir feld enda gjörsamlega útbrunninn eftir sextán tíma
vinnudaga alla vikuna. Klukkan hálfátta í morgun var ég svo á fótum og hálftíu
lagður af stað til Reykjavíkur aftur í stúdentsútskrift og veislu hjá yngri
dótturinni. Sú eldri útskrifaðist út leiðsögumannsnámi á miðvikudaginn var svo
það var eiginlega tvöföld veisla. Nú klukkan hálfátta á laugardagskvöldi er veislunni lokið og leiðin liggur að nýju upp í Hólm.
Ég var að kíkja á vefmyndavélina í Hólminum og sá að Stakkanesið er enn á floti. Það má nefnilega sjá það - ef maður veit hvar það liggur því það er svo lítið að líkist helst títuprjónshaus!
Líkt og í
síðustu færslu er ég enn á leið í Hólminn. Það er föstudagsmorgunn og fyrir
liggur að taka saman það sem þarf til að sjósetja Stakkanesið. Háflóð í
Hólminum í kvöld er kl. 22 eða þar um bil og þar sem aðeins eru liðnir þrír eða
fjórir dagar eftir stórstreymi get ég fleytt talsvert fyrir háflóð. Því má gera
ráð fyrir að upp úr kvöldmat verði búið að binda við bryggju og ég kominn í
heita pottinn. (Sundlaugin er opin til kl. 22 á virkum dögum)
Flest er
tilbúið og annað er í dyragættinni. Bassi er farinn í heimsókn til sinna gömlu
"foreldra" í Hafnarfirði og varð jafn ofsaglaður og vanalega við
endurfundina. Hann má því miður ekki gista í leiguhúsi stéttarfélagsins míns í
Stykkishólmi og því hefur eiginlega skapast sú regla að þegar ég leigi húsið
fer Bassi í Hafnarfjörðinn. Það er ómetanlegt að eiga slíkt fólk að.....
Ef
einhverjir skyldu rekast inn á vefmyndavélina í Stykkishólmi um áttaleytið í
kvöld má kannski sjá Stakkanesið sigla í höfn. Slóðin er HÉR
Svo er bara alltaf gaman að skoða vefmyndavélina í Hólminum, sama hvort Stakkanesið siglir um eða ekki.
Það er
fimmtándi dagur fimmta mánaðar fimmtánda árs aldarinnar. Raunar lifir stutt af
þessum degi og senn er hann allur. Því er ekki seinna vænna að stinga inn orði.
Á morgun er laugardagur og leiðin liggur enn í Hólminn. Meðferðis er allur
hjólabúnaður vagnsins undir Stakkanesinu og þegar degi lýkur er ætlunin að
vagninn verði tilbúinn til sjósetningar. Ekki verður þó skipið sjósett fyrr en
um næstu helgi, hvítasunnuna - og þá því aðeins að veður leyfi. Allt er háð
veðri......
Við Bassi
förum því snemma í háttinn - þ.e. ef miðnætti á föstudagskvöldi er snemmt. Við
erum allajafna árrisulir og það er ekki gott að leggja mjög syfjaður af stað í
Hólminn í fyrramálið. Þess vegna bjóðum við góða nótt.
......nánar
tiltekið þann fimmta fimmta tvöþúsund og fimm, var þetta skrifað:
Loksins,loksins!
Þá er
Ísfirðingurinn kominn í hlaðið. Svei mér þá, ég er ekki frá því að hann hafi
boðið mig velkominn þegar ég kom að sækja hann í gærkvöldi. Allavega fannst mér
það. Það liggja nefnilega alveg sérstakir þræðir milli okkar. Hann er mitt
hugarfóstur, hönnun og handverk, allt í senn. Hann kostaði mig andvökur,
endalausar vangaveltur, áhyggjur af einföldustu úrlausnum og talsvert af aurum.
Og samt er hann aðeins gamlingi sem lifað hefur tímana tvenna og er nú líklega
á sínu síðasta skeiði. Það fylgir því sérstök tilfinning þegar ég loka hann
inni að hausti, vitandi að við sjáumst ekki svo mánuðum skiptir og ég get
aðeins treyst á að veðurguðirnir fari vel með þetta óupphitaða gamla refabú austanfjalls, sem
geymir ævintýri liðinna sumra, innbundin í stál og við.
Það er ennfremur
sérstök tilfinning að sækja hann að vori. Labba hringinn, athuga dekkin,
rafgeymana, klæðninguna. Setja síðan í gang, aka út um dyrnar og finna
öldunginn vakna og lifna. Ég er viss um að sé það rétt að gamlir bílar hafi
sál, þá hlakkar hann jafnmikið og ég til komandi sumars. Veit enda sem er, að
hann fær sína andlitslyftingu, málað í bletti, lagfæringar hér og þar, þvott og
sápu. Fær að sjá nýja staði, hvíla sig á nýjum tjaldsvæðum, aka nýja vegi. Veit
líka upp á hár hvernig verður ekið, hvaða brekka er farin í hvaða gír, á hvaða
hraða er ekið upp eða niður. Veit hvaða dynti hann má leyfa sér, stökkin út til
vinstri á rússibönum í malbikinu, framendalyftingarnar á mishæðum, 30 gráðu
hallann í rokhviðum. Hann veit þetta vegna þess að það ekur honum enginn annar
en ég. Aldrei. Aðrir ökumenn myndu ekki skilja hann og hann tæki aldrei annan
ökumann í sátt. Hann þekkir þetta allt, kann þetta allt. Ég veit hvað hann
getur og getur ekki. Hann tók klukkutíma í Hellisheiði eystri. Hálftíma upp og
hálftíma niður. Þannig er það bara. Hann er ekki eldsnöggur milli staða, en
reynslan hefur sýnt okkur að það skiptir heldur engu máli.
Og nú er
hann semsagt kominn heim aftur og bíður úti í innkeyrslu eftir sínum þvotti og
standsetningu. Skoðunardagurinn er á laugardaginn kemur. Hann verður örugglega
fyrstur að dyrunum. Fær væntanlega fulla skoðun. Annað væri bara sárt. Síðan
aftur heim í innkeyrslu í hvíld og íhugun. Þar mun hann standa næstu viku og
horfa til norðurs, til Esjunnar ,Akrafjalls og Skarðsheiðar. Í norður, þangað
sem fyrstu ferð er heitið um hvítasunnuna. Fyrsta ferðin í fyrra var farin til
Akureyrar. Fyrsta ferð þessa árs verður einnig þangað.
...........og
tveimur dögum síðar, þann sjöunda fimmta, eða nákvæmlega fyrir tíu árum, hef ég skrifað þetta:
Auðvitað!
Við vorum að
koma úr skoðun, við Ísfirðingarnir. Þ.e. sá stærri var skoðaður á árlegum
húsbíladegi hjá Aðalskoðun í Hafnarfirði. Sá minni labbaði milli bíla,
spjallaði og kíkti á hjá hinum. Við mættum rétt fyrir átta. Af gömlum vana var
sá minni hálfkvíðinn, sá stærri var hinsvegar hnarrreistur, vitandi það að hann
hafði vissa yfirburði á svæðinu. Hann hafði sálina fram yfir nýju, fallegu,
verksmiðjuframleiddu bílana. Hann hafði það fram yfir marga af gömlu bílunum
sem líka hafa sál, að hann var vel hirtur,hreinn og þrifalegur og í fullkomnu lagi. Síðan voru
þarna nokkrir jafningjar. Við finnum alltaf sterkstu straumana í þá átt - þar
sem handverkið er metið og virt enda umgengist sem slíkt. Hann rann gegnum
skoðunina. Allur kvíði eigandans var ástæðulaus.Enda meira krónískur frá
fátæktarárunum þegar maður ók um á druslum og eyddi svo og svo löngum tíma á
hverju ári við að berja þær gegnum skoðun. Vagninn fékk meira að segja þann
vitnisburð að vera "í fullkomnu lagi, óvenju góður af svo gömlum bíl"
Við gáfum okkur tíma á eftir til að drekka kaffi með þeim sem áttu eftur að
láta skoða. Nutum ánægjunnar yfir að vera búnir, og klárir í sumarslaginn.
Þegar við dóluðum heim á leið var geislaspilarinn þaninn til hins ýtrasta og
"Dísir vorsins" hljómuðu langt út fyrir bílinn. Þeir sem lentu við
hlið okkar á ljósum, litu við.......
Það var þá.
Mikið vatn hefur runnið til sjávar og við eigum hvorki þennan gamla ferðabíl né
innkeyrsluna lengur. Bíllinn er enn til og á lögheimili á Egilsstöðum. Hann
hefur lifað mun lengur en ég bjóst við en yfirhalningin var líka gríðarleg og
ástandið gott á eftir. Það hefur því ekki gengið eftir sem ég skrifaði forðum, að
"hann tæki aldrei annan ökumann í sátt". Svona breytast hlutirnir
endalaust.....fátt er lengur eins og það var. Flest er betra, örfátt síðra en
annað er bara einfaldlega öðruvísi. Hversvegna ættu hlutir líka alltaf og
ævinlega að vera eins?
Mikið held
ég að það gæti leitt til leiðinlegs lífs.
Svo má vel bæta því við að sjúkrabíllinn fór Hellisheiði eystri á tuttuguogfimm mínútum - enda til enda. Skyldi það nú hafa verið skemmtilegra? Nei, hreint ekki. Þrjú hundruð hestöfl, ætluð til að koma sjúklingum hratt og örugglega undir læknishendur, en gera ekki rassgat í ferðalagi. Hvað er unnið við afl og hraða þegar maður er að skoða landið og njóta? Hvað ef allur tölvubúnaðurinn sem býr til þessi þrjú hundruð hestöfl hefði nú bilað á Hellisheiði eystri?
Þá ætti ég einfaldlega hvítan, rauðan og gulgrænan sumarbústað á Austfjörðum!
Skiljiði nú hvað ég er að meina með þessum gamla, afllitla Benz húsbíl sem bíður yfirhalningar hér utandyra?
Í Höfðaborg er sól, vindur og kalt. Fyrirtaks gluggaveður og það er gott að sinna inniverkum í svona veðri. Þess vegna ætla ég núna að standa upp frá tölvunni, leggja frá mér kaffibollann, ganga niður stigann og taka mér rafsuðu í hönd.......
