Endalokin nálgast óðfluga. Það er átjándi febrúar og ekki lifa nema tíu dagar af þessum stysta mánuði ársins. Hér í Höfðaborg gerist fátt markvert, það er helst að einhver líti inn í kaffi fyrri hluta dags en þrátt fyrir stopul innlit flýgur tíminn og endalok þessa febrúarmánaðar nálgast semsé óðfluga. "Skútuöldin" hans Gils Guðmundssonar telur fimm bindi og ég er hálfnaður með það síðasta. Ég ætlaði líka að ljúka "Íslenskum sjávarháttum" Lúðvíks í vetur en það er risaverkefni og verður því úr þessu að bíða næsta vetrar.

Af því síðasti pistill snerist að miklu leyti um neytendamál, þann ósið framleiðenda að merkja matvöru með síðasta neyslu/söludegi löngu fyrir raunverulegan "lokadag" og ég lofaði sögunni af sprauturjómanum í næsta pistli þá ætla ég að standa við loforðið og skrifa mig um leið frá því.

Síðla árs 2012 keypti ég þetta fína vöfflumix í Bónusbúð og bætti um betur með rabarbarasultu og sprauturjóma. Heim kominn skellti ég svo í eina hræru og bauð Bassa með mér, enda kunna fáir betur að meta vöfflur með sultu og rjóma en Edilon Bassi. Eftir baksturinn og eftirfarandi veislu áttaði ég mig á því að allt húsið angaði af smjörlíkis - vöfflubrælu og hét því með það sama að hér um sali yrðu ekki bakaðar fleiri vöfflur. Sultukrukkan tæmdist með tímanum þegar brauð rak á fjörur okkar Bassa en þrýstibrúsinn með rjómanum lá ósnertur inni í ísskáp. Á botni hans stóð "best before...." og dagsetningin 18.11.2012.

Ég vissi að hún Elín Huld var vön að henda svona brúsum fljótlega eftir að  dagsetningin á botninum rann upp, alveg burtséð frá því hvort innihaldið var raunverulega ónýtt. Talan gilti hvað sem tautaði og raulaði. Þess vegna datt mér í hug að geyma nú brúsann eins lengi og ég gæti heyrt innihaldið hristast. Trúr tekinni ákvörðun hristi ég brúsann á tveggja, þriggja mánaða fresti og alltaf hreyfðist innihaldið. Ég gætti þess þó að taka hann aldrei út úr ísskápnum nema bara það augnablik sem hristan tók. 

............................................................................................................

Uppi á vegg í Höfðaborg hékk til skamms tíma afar falleg mynd, að mér fannst. Þetta var stór mynd úr IKEA, meter sinnum einnogfjörutíu að stærð og myndefnið var  ísjaki á suðurskautslandinu. Nágranni minn sá þessa mynd eitt sinn hjá mér og dáðist að henni. Þessi granni minn er góður maður og því lofaði ég honum að að yfirstöðnum skipulagsbreytingum í Höfðaborg skyldi hann fá myndina að gjöf, þar sem hún samrýmdist ekki nýjum arkitektúr staðarins. Tíminn leið og í fyllingu hans færði ég granna myndina og fékk að launum köku eina heilmikla, kringlótta með þykku brúnu kremi og fleira skrauti. Kökuna átti granni í frysti enda var líkt á komið með henni og þrýstirjómabrúsanum - hinsti dagur var upp runninn fyrir nokkru síðan. Ég setti kökuna í frystinn minn enda áleit ég hvorugum okkar Bassa hollt að hakka í okkur heila súkkulaðitertu í einu. Þegar súkkulaðitertur eru annarsvegar erum við nefnilega jafn óstöðvandi báðir tveir. Allir hafa jú sína veikleika!

.....................................................................................................................

Svo kom fólk í heimsókn. Það var engin forsetaheimsókn, bara svona venjuleg kunningjaheimsókn en þeir voru semsagt fleiri en einn og fleiri en tveir í það skiptið. Ég sótti súkkulaðibombuna í frystinn og þíddi hana í örbylgjuofninum. Skellti henni á borðið ásamt tilheyrandi amboðum fyrir mannskapinn og sótti þrýstirjómabrúsann sem samkvæmt áletrun á botni hafði mætt sínu skapadægri fjórtán mánuðum áður. Ég bað nærstadda að rétta fram fingur, sprautaði ögn á hvern og spurði um leið með tilhlýðilegum áhyggjusvip: "Ereddeggi í lagi?" Jú, allir luku lofsorði á sprauturjómann enda hélt ég brúsanum fyrir mig og þar með "skapadægrinu". 

Þegar yfir lauk lágu tveir þriðju hlutar kökunnar í valnum og meginhluti rjómans einnig. Þegar gestirnir höfðu lokið tilætluðu lofsorði á veitingarnar áræddi ég að sýna botninn á brúsanum. Þá var enda of seint að snúa við blaðinu, fjölskipaður dómurinn hafði jú eftir bragðprófun dæmt rjómann í fínu lagi - sem hann jú var.

Aftur fór brúsinn inn í ísskáp til áframhaldandi geymslu en aðeins í nokkra daga þar sem við Bassi stóðumst ekki mátið, vitandi líka af kökuþriðjungi á diski í skápnum. Næst þegar andinn kom yfir okkur renndum við í okkur bitanum vel "rjómuðum" og það stóðst á endum að þegar kökudiskurinn var hroðinn var aðeins lögg eftir í þrýstibrúsanum. Þar með fór hann í ruslið, hálfum fimmtánda mánuði eftir merkt skapadægur, en að manni sótti enn og aftur þessi hugsun um heil og óskemmd matvæli sem hent er á haugana til að hægt sé að selja auðtrúa sálum meira og meira og meira..........

Áróruengillinn minn er nú búin að vera heilan mánuð í Mexíkó. Nýkomin út setti hún upp bloggsíðu til að leyfa þeim sem heima sitja að fylgjst ögn með því sem á dagana drífur. Hún vinnur sjálfboðastarf á barnaheimili og er, að mér sýnist, í essinu sínu á þeim vettvangi. Meðal þeirra sem heima sitja er kærastinn Stefán og það var alveg eftir henni Áróru að velja -ÞESSA- slóð á síðuna sína.

Endilega heimsækið Áróru á síðuna hennar. Hún hefur bara gaman af því!

.....og ekki fékk ég að fara til Eyrarbakka. Mér er samt alveg sama, svona þannig séð. Ég hef oft komið til Eyrarbakka og m.a.s. borðað í Rauða húsinu - heitir veitingastaðurinn það ekki annars?

Já, það er nefnilega þetta með veitingar. Ég er frekar nýtinn og hendi engu fyrr en orðið er dagsljóst að það er annaðhvort búið eða ónýtt. Svo er hitt að upp á nýframsóknarmennsku eru "búið" og "ónýtt" ákaflega teygjanleg hugtök!

Nú kemur saga:

Einu sinni - nánar tiltekið nákvæmlega fyrir ári síðan - keypti Áróra mín mjólkurfernu. Þetta var svona vítamínbætt mjólk, þið vitið, þessi í háu hvítu fernunum með tappa og rauðu/gulu skrauti. Ókei, fernan var stimpluð með framleiðsludag þriðja eða fjórða febrúar 2013 og síðasta sölu/neysludag (man ekki hvort) þann fjórtánda sama mánaðar. Áróra mín drakk hluta innihaldsins en þar sem hún sást lítið hér heima vegna anna á ástarvöllum dagaði fernan uppi í ísskápnum mínum. Ég segi "dagaði uppi" og á þar við að hún einfaldlega rann út og þarf ekki að skýra frekar.

Ég skipti mér ekkert af því sem Áróra mín átti í ísskápnum nema það væri farið að lykta sérstaklega illa - nokkuð sem sjaldan eða aldrei gerðist. Áróra mín er hins vegar svona dagstimplakona og snertir ekki mat sem kominn er fram yfir síðasta dag. Ekki einu sinni korter yfir. En vegna þess að Áróra var jafn sjaldséð hér heima og hvítur hrafn fékk fernan að vera um kyrrt í ísskápnum. Ég skal þó viðurkenna að ég gaf henni (fernunni) hornauga öðru hverju ef ske kynni að hún færi að þrútna og sprengihætta að myndast......

Maður er nefndur General Bolt-on. Auðvitað heitir hann allt annað en það skiptir ekki máli hér. Það sem skiptir máli er það að General Bolt-on kemur oft í heimsókn og þiggur þá gjarnan kaffisopa með mjólk. Nú gerðist það að generállinn kom í eina af heimsóknum sínum og G-mjólkin mín var búin. Þegar allt virtist stefna í óefni datt mér fernan með vítamínbættu mjólkinni í hug. 

Hafandi í huga að það var komið fram í apríl mætti kannski ímynda sér að vítamínbætta mjólkin hefði breyst í eitthvað allt annað en vítamínbætta mjólk á þessum langa tíma sem liðinn var frá síðasta neyslu/söludegi (man enn ekki hvort). Ég mátti samt til að prófa og án þess að nefna aldur fernunnar við generálinn hellti ég örlítilli lögg í glas og bragðaði sjálfur á - þó það nú væri!

Mjólkin var algerlega óskemmd! Generállinn fékk útí kaffið (enn öldungis grandalaus um aldur vökvans) og ég skrúfaði tappann á að nýju og lét fernuna inn í ísskáp til seinni tíma rannsókna. Ekki löngu síðar kom kona í heimsókn - reyndar mamma hennar Áróru minnar  - og ég lét hana bragðprófa mjólkina án þess að geta nokkuð um aldur hennar fyrr en smakkarinn hafði kveðið upp sinn úrskurð: Fínasta mjólk!!

Á þeim tímapunkti hafði ég yfir frumsamda en eldheita ræðu um sóun matvæla, vitlausar dagstimplanir og enn vitlausara fólk sem henti útrunnum mat án þess að svo mikið sem smakka á honum. Að vissu marki náði ég eyrum áheyrandans enda voru aðeins tvö eyru að hlusta og ég sá til þess að hljóðið bærist þeim báðum vel og tryggilega. Ég man að ég lauk ræðunni á þann veg að nú skyldi fernan geymd áfram í ísskápnum allt þar til innihaldið yrði sannanlega ónýtt - hvenær sem það yrði. Ég gældi við þá hugmynd að halda lífi í mjólkinni til maíloka en áður en sá tími kom hafði generállinn áðurnefndi komið í heimsókn oftar en einu sinni og jafnan fengið mjólk úr fernunni í kaffið sitt. Það var því aðeins gutlandi eftir í henni í kringum tuttugasta maí þegar Kristmundur í Stálveri kom í kaffiinnlit og þar sem hann er mjólkurdrengur eins og generállinn fékk hann síðasta dropann úr fernunni í kaffið sitt. Það fékkst því aldrei almennilega á hreint hversu lengi vítamínbætta mjólkin hefði getað lifað í fernunni í ísskápnum mínum.......

Þegar hingað er komið sögu vil ég leyfa fólki að gera sínar eigin tilraunir á sinni eigin mjólk. Það má svo birta niðurstöðurnar hér á síðunni ef fólk vill. Svo á ég alveg eftir að segja söguna af þrýstibrúsarjómanum......