Ég lauk ekki við að setja upp aðra tölvu. Plássið var lítið, áhuginn enn minni og orkan bundin í öðrum verkefnum og brýnni. Nú sér fyrir endann á hluta verkanna og það er kominn tími til að taka á hlutunum. Plássið hefur að vísu ekkert aukist en ég stríddi við ákveðið vandamál -auk tölvuvírussins - sem ég held ég hafi fundið lausnina á.
Vandamálið var að ég var orðinn hundleiður á þessum löngu og tímafreku ferðapistlum sem engan enda tók að skrifa. Vinnan bak við hvern og einn gat farið upp í tvo og hálfan, þrjá klukkutíma með myndum og öllu og þegar hlutirnir eru orðnir að kvöð hætta þeir að vera skemmtilegir. Ferðum sumarsins var ekki lokið með þeirri sem síðast var til umfjöllunar en um þær var fátt hægt að skrifa sem ekki hafði komið fram áður, farið var um þaultroðnar slóðir og fátt nýtt gert. Ferðadrekanum var lagt fyrir löngu og hann hefur ekki verið hreyfður í rúma tvo mánuði. Það þýðir þó ekki neina lognmollu því á hverjum degi gerist eitthvað sem ekki er fært í letur vegna þess að meðan eldri frásögnum hefur ekki verið lokið er ótækt að byrja á nýjum. Þessar frásagnir/ferðasögur hafa ekki verið skrifaðar fyrir aðra nema að hluta til, þær eru fyrst og fremst mínar minningabækur skrifaðar fyrir komandi ár. Mér finnst ómetanlegt að geta flett síðunum mínum allt aftur til ágústmánaðar 2003 og séð frá mánuði til mánaðar hvað ég og fjölskyldan aðhöfðumst frá þeim tíma og til dagsins í dag. Þessvegna er afar slæmt að missa svona þráðinn, því það er alltaf eitthvað að gerast sem ég myndi gjarnan vilja skrásetja og geyma til síðar tíma.
Í Höfðaborg hefur orðið bylting, neðsta hæðin, sem var nánast full til lofts af dóti er smám saman að breytast í ágætt verkstæði, fyrir utan standa verkefnin í röðum og fjölgar frekar en hitt. Ég hafði þá fyrirhyggju að mynda inn um opnar dyrnar áður en ég hófst handa og get því birt svona fyrir/eftir myndir innan skamms. Þangað til ætla ég að reyna að ljúka frásögninni sem var í vinnslu hér neðar og endaði á því að Jón Bærings kallaði til mín úr húsgarðinum sínum nærri bakaríinu á Sauðárkróki.
Flestir Ísfirðingar á miðjum aldri og þar yfir þekkja Jón Bærings og líklega flestir Sauðkrækingar líka. Ég tók enga mynd af Jóni, einfaldlega vegna þess að það var engin þörf á því - hann hefur nákvæmlega ekkert breyst í tuttugu ár eða meira. Við áttum ágætt spjall þarna yfir girðinguna kringum litla húsið hans við Freyjugötuna, rifjuðum upp gamla daga og bárum saman þá nýrri. Svo var því lokið, við kvöddumst og ferðadrekinn var aftur lagður af stað, nú austur yfir Héraðsvötn og út á Hofsós. Veðrið var óbreytt, brakandi blíða og sólskin, eiginlega ekkert ferðaveður. Það passaði nákvæmlega að skella sér í sundlaugina glæsilegu og láta sólina baka sig góða stund.
Að þeirri stund lokinni lá leiðin hefðbundnar slóðir út í Fljót og til Siglufjarðar. Á Sigló áttum við víst kaffi hjá vinafólki og það var komið fram á kvöld þegar við héldum af stað aftur og nú um Héðinsfjarðargöng til Ólafsfjarðar. Þetta var í fyrsta sinn sem ég fór göngin og þessvegna einnig í fyrsta sinn sem ég sá Héðinsfjörð með eigin augum. Ég er búinn að skoða fjölda mynda frá þessum slóðum, bæði vegna eyðibýlagrúsks og vegna flugslyssins sem þarna varð árið 1947 en engar myndir ná að sýna þennan fallega fjörð í því ljósi sem ég sá hann þarna um kvöldið.
Þessar gangnamyndir lýsa kannski ekki mikilli fegurð, en þær lýsa allavega samgöngubótum sem eiga fáa sína líka á seinni árum. Flestar vegabætur síðari ára á Íslandi hafa verið akkúrat það - vegabætur, í þeim skilningi að bæta vegi sem þegar hafa verið fyrir milli staða. Vegurinn um Þröskulda er eitt dæmið um nýja leið þar sem ekki var vegur áður, þó deilt sé um staðsetninguna og hönnunina. Héðinsfjarðargöngin opnuðu leið sem aldrei hafði verið fær farartækjum áður - nema kannski hestum. Það var einfaldlega ekki hægt að aka milli Ólafsfjarðar og Siglufjarðar áður nema um Fljót og Lágheiði. Kannski má finna líkingu í því að áður fyrr lá leiðin milli Ísafjarðar og Hólmavíkur um vesturheiðar, Barðaströnd og Hálsa allt til Gilsfjarðar þaðan sem aka mátti Tröllatunguheiði yfir á Strandir. Nú er aðeins nokkurra mínútna skutlingur milli fjarða þarna norðurfrá, og að frátalinni myndatökutöfinni í Héðinsfirði liðu aðeins nokkur augnablik þar til við Dagný vorum komin í miðja heimabyggð Lólóar frænku, þorpið þar sem afi og amma bjuggu, þorpið þar sem mamma fæddist...........
......Ólafsfjörð.
Það var ekki verulega tekið að bregða birtu þegar við lögðum drekanum á tjaldsvæðinu undir skíðastökkpallinum í Ólafsfirði. Við völdum góðan stað undir háum bakka og þar var nóg pláss til að tjalda öllu sem til var, þ.e. tveimur skjóltjöldum til að "hýsa" hundana. Þetta var eiginlega prufuuppsetning, við höfðum hugsað okkur að setja hústjald sem meðferðis var, til hliðar við bílinn og tengja það við hann með skjóltjöldunum. Þegar til kom þótti okkur of tímafrekt að tjalda hústjaldinu, það hafði átt að þjóna sem svefntjald fyrir hundana þegar svo bæri undir en það hefur svo sem verið vandræðalaust að hafa þá inni í bílnum og þar sem nú voru "aðeins" tveir en ekki þrír með í för og orðið þetta áliðið slepptum við "sérbýlinu". Við settum hins vegar skjóltjöldin við hvorn enda bílsins og létum þau mætast í skörun sem mátti opna og loka með lítilli fyrirhöfn. Við vorum afar ánægð með þessa tilraun, sem tókst prýðilega þó enn vantaði tjaldræmuna sem ætlað er að loka bilinu undir bílnum endilöngum. Hún kemur næsta sumar en verður eðli málsins samkvæmt nokkru lengri en til stóð - sjúkrabíllinn er jú hálfum metra lengri en sá svarti!
Þegar svo búið var að setja upp útikertastjakana sem eitt sinn voru smíðaðir fyrir sérstaka ferð með félagi húsbílaeigenda en hafa að mestu legið ónotaðir síðan, var "garðurinn" fullkominn. Það eina sem finna mátti að annars prýðilegri aðstöðu far bölvuð flugan sem þarna lá yfir öllu eins og ský. Ég held ég hafi aldrei á ævinni séð annan eins mökk af smáflugum eins og þarna, og það skipti engu máli hvort bíllinn stóð opinn eða ekki - þær voru bókstaflega allsstaðar! Við gengum um svæðið til að athuga hvort einhversstaðar væri flugulaus blettur. Svo gengum við góðan göngutúr um bæinn í sama tilgangi og mér er nær að halda að helvítis flugnagerið af tjalsdvæðinu hafi fengið sér skreppitúr með okkur - það getur bara ekkki verið að heill bær sé jafn undirlagður af flugu ens og okkur sýndist. Það var alveg sama hvert við fórum, inn að sjoppu eða niður að höfn - allsstaðar var flugan suðandi kringum hausinn á okkur! Þegar við fórum að sofa suðaði sirka ein milljón flugna bak við gardínuna í framglugganum. Við sofnuðum með flugnasuð/flugur í eyrunum.
Með morgninum vöknuðum við og hundarnir í sama félagsskapnum og áður. Flugunum hafði heldur fjölgað og við sáum í kringum okkur að fleiri farfuglar en við voru orðnir verulega pirraðir á ónæðinu. Það var kominn miðvikudagur, síðasti dagur ferðarinnar og ef marka mátti spár var blíðan brátt á enda. Þó sólin skini enn var farið að draga upp á himininn og sýnt að veðrabreyting var í nánd. Meðan við tókum saman dótið okkar féllu nokkrir regndropar, ekki nóg til að bleyta útifarangur en dropar samt.....
Mér fannst ómögulegt að yfirgefa Ólafsfjörð án þess að heilsa upp á frænku. Ég reyni það alltaf þegar ég á leið um og í þetta sinn var frænka heima og tók á móti okkur með sama myndaskap og alltaf áður. Sú breyting var þó orðin að eitt sæti var autt, sem venjulega hefur verið setið þegar ég hef heimsótt Lóló frænku. Kiddi Gísla sat ekki lengur á sínum stað við eldhússgluggann og horfði yfir bæinn sinn. Hans er saknað...
Á Dalvík var allt á fullu í undirbúningi fyrir Fiskidaginn mikla. Reyndar bar talsvert á draghýsaliði sem var þegar mætt með búnað sinn og stillti honum upp til að "tryggja sér stað" í tíma. Það er enda nokkuð ljóst að þeir sem verða með seinni skipunum á Fiskidaginn mikla eiga venjulega í verulegum vandræðum með að finna sér stað fyrir flökkubúnaðinn, svo þéttskipað er á svæðunum. Við renndum einn hring um bæinn og að auki inn að Tjörn í Svarfaðardal þar sem legsteinninn hans langafa á Ingvörum skartar sínu fínasta eftir uppgerð Barða frænda.
Það var komið að því að taka ákvörðun um heimferð. Ég var búinn að hringja suður með nokkrum fyrirvara og tryggja mér aukafrídag ef ske kynni að enn tognaði úr blíðunni. Það var allt opið, eina sem ljóst var, var að Dagný átti að fara í bústað í Fnjóskadal um komandi helgi með sínu fólki. Við fundum góðan stað til að láta hundana hlaupa lausa meðan málið var vegið og metið. Á meðan færðust dökk ský yfir himininn. Það stóðst á endum að um leið og hundarnir voru komnir í búrin að nýju féll fyrsta rigningardemban sem eitthvað kvað að. Við héldum af stað inn með firði og við Rauðuvík ókum við bókstaflega inn í sótsvartan rigningarvegg, studdan stífum vindhviðum. Inn að Möðruvöllum var bókstaflega vitlaust veður og lítið spennandi að heimsækja Akureyri í þessháttar stuði. Við beygðum því inn Þelamörk, tókum stefnuna suður og ókum nær sleitulaust í Kópavoginn - með þurrkur í gangi alla leið!
Punktur.
