Eins og fram
kom í niðurlagi síðasta pistils höfðum við ekki fengið nóg eftir ferðalagið
vestur í Skálmarnesmúla, enn var nóg olía á tanki sjúkrabílsins og eftir einnar
nætur viðstöðu á höfuðborgarsvæðinu var enn lagt af stað - í þetta sinn austur
fyrir fjall. Veðrið var bæði skárra og verra en við höfðum búist við,
veðurspáin fyrir þennan landshluta hafði lengst af verið tvíræð en við höfðum
búist við vindbelgingi og þungbúnum himni. Stefnan var sett á Flúðir þar sem
fram skyldi fara árleg torfærukeppni dráttarvéla. Við ókum austur undir
Selfoss, upp Biskupstungnabraut að Reykholti og yfir nýju brúna á Tungufljóti
austur að Flúðum. Við vorum tímanlega á staðnum - eiginlega alltof tímanlega,
því enn var hálfur annar tími í keppni.
Það var því
hellt uppá kaffi og reiddur fram snöggheitahádegisverður meðan beðið var. Smám
saman fjölgaði á svæðinu og við, sem höfðum lagt bílnum nokkuð drjúgan spöl frá
hringiðunni vorum allt í einu stödd í henni miðri. Í miðjum málsverði var
bankað hressilega á dyrnar, úti fyrir stóð Björn Samúelsson á Reykhólum og
leitaði upplýsinga um keppnina. Það voru ekki liðnir margir dagar frá því við
stóðum á spjalli við Björn á bryggjunni við Staðarhöfn á Reykjanesi vestra og
enginn minntist þá á traktorstorfæruna, enda við á vesturleið og hann á leið út
í Breiðafjarðareyjar með ferðamenn. En nú var hann semsagt kominn austur á
Flúðir með efnilegan afleggjara sinn og sá sýndist verulega áhugasamur um
keppnina. Við gátum leiðbeint þeim feðgum eitthvað og þeir hafa örugglega
skemmt sér jafn vel og við okkur. Við vorum með myndavélina meðferðis en
steingleymdum að nota hana og því vísast til pistils frá 2010 sem finna má HÉR
Meðan við
dvöldum á Flúðum var þokkalega bjart, allnokkuð skýjafar og stífur
vindbelgingur svo laus mold á svæðinu fauk upp og myndaði brúnan hjúp yfir fólk
og farartæki. Við töldum því einsýnt að næsta skref ferðarinnar yrði
sundlaugarheimsókn og þar sem ekki var viðlit að komast niður í þorpið að
Flúðum eftir keppnina sökum umferðar gangandi og akandi fólks fórum við í hina
áttina, vestur fyrir Langholtsfjall og þaðan sem leið lá niður Skeiðaveginn á
þjóðveg eitt. Eftir honum ókum við svo austur að Landvegamótum, þaðan upp
sveitir að Laugalandi í Holtum. Að Laugalandi er skóli sveitarinnar, íþróttahús
og sundlaug, sem á mínum kortum er nefnd Marteinslaug. Sundlaugin reyndist full
af fólki sem og allt svæðið, því þarna var haldið edrúmót SÁÁ fólks. Okkur gekk
samt greiðlega að fá aðgang að lauginni og tókst að smokra okkur niður í heitu
pottana þrátt fyrir nokkra þröng enda er aðeins annað okkar fyrirferðarmikið
svo einhverju nemi.
Við lágum í
bleyti talsvert á annan tíma, enda er það yfirleitt svo að í stórum hópi
kannast maður yfirleitt við einhvern og ef ekki þá kynnist maður
einhverjum! Hvorttveggja gilti þarna og
dró baðferðina heldur á langinn. Við höfðum enga fastmótaða ferðaáætlun og
veðrið var svo sem ekkert að skána, ennþá sami vindbelgingurinn og dökk ský
fuku endalaust fyrir sólina svo að öllu samanlögðu var ekkert sem rak á eftir
okkur uppúr. Klukkan var rétt um fimm þegar við töldum nóg komið og ákváðum að
leita næsta skrefs. Við höfðum einhversstaðar í huganum lausreipaða ferðaáætlun
upp að Heklurótum og Selsundi en fannst veðrið ekki fýsilegt í þessháttar túr.
Í miðjum vangaveltum á leið út af mótssvæði SÁÁ hringdi síminn. Á hinum endanum
var hann Gúndi, sem ég kalla stundum skáfrænda minn. ( til upplýsingar
Ísfirðingum af eldri kynslóð sem muna eftir stóra Pettibone krananum sem Bjarni
krani stjórnaði og merktur var GT-kranar í bak og fyrir, skal nefnt að G-ið
stóð fyrir Gúnda. T-ið stóð svo fyrir Tryggva Bússa).
Erindi Gúnda
var einfalt - hann vildi vita hvort sjúkrabílstjórinn væri staddur
einhversstaðar á suðvesturhorninu og ætti möguleika á að skreppa í mat austur
að Ketilsstöðum. Þar væri stóreflis hrútur á teini, yrði tilbúinn með kvöldinu
og það vantaði fólk í mat! Heimatökin
voru hæg, ég gat sagt Gúnda að við værum tvö á ferð og værum stödd svo sem tíu
mínútna akstur frá Ketilsstöðum!! Þar
með var næsta skref ferðarinnar stigið og tíu sekúndum seinna vorum við á
fullri ferð upp Landssveit í átt að hrossabúinu hans Gúnda. Þegar upp að
Ketilsstöðum kom reyndist engu logið um hrútinn á grillinu. Hann var sumsé
séralinn fyrir árlega grillveislu á staðnum, ættaður af Vatnsleysuströndinni og
hafði fengið nafnið Hreinn, eftir þekktri teiknimyndafígúru. Það tók ekki minna
en fimm tíma að grilla Hrein, enda vænn skrokkur. Ekki var þó kostur að láta
sér leiðast á meðan því að Ketilsstöðum er yfirleitt nóg að starfa og svo var
einnig þetta kvöldið. Þegar svo kom að því að Hreinn teldist fullgrillaður var
hann borinn á teininum út á skurðarborð og skipt þar í smærri einingar:
Síðan var
sest að snæðingi og borðhaldið eins og hjá kóngum í útlandinu:
Sumir
þóttust settir hjá garði en það var engan veginn rétt. Hann fékk meira en hann
hafði gott af og fýlusvipurinn er bara gerfi:
Svo kom að
því að enginn kom meiru niður, og þá tók við sögustund að hætti Gúnda. Ég skal
fullyrða að sögurnar hans Gúnda eru allar dagsannar - en kannski dálítið
mergjaðar á köflum. Allavega leiddist engum...
Þegar svo
kom að háttatíma var ekki við það komandi að gista í sjúkrabílnum. Ketilsstaðir
eru útbúnir eins og fínasta hótel, með fjölda gistiherbergja enda oft mannmargt
hjá Gúnda. Við gistum því innandyra í þetta sinn. Morguninn eftir voru flestir
snemma á fótum enda bíða verkin ekki og nóg þurfti að gera. Það var komið fram
yfir hádegi þegar við kvöddum fólkið að Ketilsstöðum og þar með óðalsbóndann
Gúnda. (Það er kannski rétt að fram komi að flestir á Ketilsstöðum þessa helgi
tengjast föðurfólkinu mínu beint eða óbeint) Sjúkrabíllinn var ræstur og lagt
var úr hlaði, stefnan var sett í suður í átt að Þykkvabænum.
Ég hafði
aðeins einu sinni áður komið niður í Þykkvabæ og líklega eru ein ellefu ár
síðan. Ekki tók ég eftir þessum virðulega herramanni þá en vissulega var hann
flottur. Fleira var þarna eftirtektarvert og eitt af því var tjaldsvæðið, mjög
fín flöt í miðju þorpinu. Á henni voru nokkrir ferðavagnar og mátti marka af
uppröðun þeirra að þar færi samferðahópur. Eftir stutta viðdvöl héldum við í
vesturátt meðfram ströndinni allar götur þangað sem vegurinn beygði uppmeð
Þjórsá. Á þeim slóðum var farið niður í fjöruna að Víkartindi sáluga og þar sem
slóðinn lá af aðalveginum niður á sandinn mátti ennþá sjá sundurskorna
lestarhlera úr skipinu, sem líklega hafa verið notaðir sem brýr yfir læki meðan
á björgun farmsins úr skipinu stóð og síðar niðurrifi þess. Við ókum niður á
sandinn erurðum þess fljótlega vör að grófur sandurinn þjappaðist ekki heldur
spýttist undan hjólum bílsins. Sjúkrabíllinn er blýþungur að framan og gróf sig
fljótlega niður. Lengra varð því ekki komist á honum, við bundum á okkur
gönguskóna og héldum í átt til sjávar.
Það var
talsverður vindsperringur þarna á söndunum og dálítið sérstakt að sjá hvernig
vindurinn hafði sveiflað stráunum í hringi og myndað feril með þeim:
Við fórum
ekki alla leið niður að sjó. Sandurinn var grófur og erfitt að ganga í honum,
og þessutan hafði ég heyrt að ekki væri arða eftir af Víkartindi. Við létum því
nægja að slaka á þarna í sandhólunum dálitla stund.
Það var
komið fram um kvöldmat þegar við héldum til baka og kom sér nú vel að eiga
fjórhjóladrifið inni. Ef það hefði ekki verið ættum við trúlega hvítan, rauðan
og gulgrænan sumarbústað á söndunum vestan við Þykkvabæinn! Það var enginn
leikur að ná sjúkrabílnum til baka upp á veginn og hestöflin máttu sín lítils
gegn öllum aukakílóunum á framöxulinn. Allt hafðist þó á endanum og fljótlega
vorum við aftur í Þykkvabænum. Við höfðum ætlað okkur að aka veginn um
Sandhólaferju til baka og fara þannig hring en hann reyndist lokaður og því
héldum við sömu leið til baka um Þykkvabæ og upp á þjóðveg eitt við
Landvegamótin. Reyndar höfðum við stutta viðdvöl í Þykkvabænum til að skoða
fleiri hús og mannvirki, en aðallega þó til að heyra af tveimur eldri börnunum,
sem bæði voru stödd á þjóðhátíð í Eyjum. Ekki náðist samband við fiðrildið
Áróru en Arnar þór svaraði strax og spurði um veður hjá okkur. Hann fékk
fréttir af vindbelgingnum og svaraði með þessarri eftirminnilegu setningu:
"Ég veit þið trúið því ekki en ég er staddur hæst uppi á Heimakletti og
það er dauðalogn. Þetta hélt ég að gerðist ekki í Eyjum!"
Það var
Arnari líkt að klífa Heimaklett meðan aðrir staupuðu sig á
hátíðasvæðinu........
Frá
Landvegamótum var spanað beint á Selfoss
í dýrindis pizzu á veitingastaðnum Kaktus, sem er í sérstöku uppáhaldi fyrir
frábærar pizzur (þetta er ekki auglýsing og ég fæ engan afslátt - ennþá).
Heima á
Höfðanum vorum við á miðju kvöldi og hver fór til síns heima. Enn lifði þó einn
dagur af verslunarmannahelginni og þar sem stubbuskottið Bergrós Halla hafði
verið að vinna bæði laugardag og sunnudag var ákveðið að gefa henni mánudaginn.
Hann gæti svo verið efni í enn einn pistil....
